Δευτέρα, Οκτωβρίου 24, 2005

Δέκα χρόνια προστασία προσωπικών δεδομένων

Στις 24 Οκτωβρίου 1995 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο θέσπισαν την Οδηγία 95/46 για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών.

http://www.dpa.gr/Documents/Gre/Nomoi/95-46.rtf

Πρόκειται για ένα από τα πληρέστερα παγκοσμίως κείμενα για την προστασία προσωπικών δεδομένων, το οποίο δεσμεύει τα κράτη μέλη της Ε.Ε. να εισαγάγουν και να εφαρμόσουν ένα συγκεκριμένο νομικό σύστημα. Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 286 της Συνθήκης για την ΕΚ, η Κοινότητα αυτό-δεσμεύεται να τηρεί και η ίδια την Οδηγία.

Σύμφωνα με την Οδηγία αυτή, «προσωπικά δεδομένα» είναι κάθε πληροφορία που αναφέρεται σε έναν άνθρωπο, η ταυτότητα του οποίου μπορεί να προσδιοριστεί. Καμία χρήση («επεξεργασία») αυτών των δεδομένων δεν επιτρέπεται, αν ο σκοπός της δεν είναι νόμιμος, θεμιτός και καθορισμένος. Για να είναι νόμιμη η χρήση πρέπει τα δεδομένα να είναι κατάλληλα, ακριβή, συναφή προς τον σκοπό συλλογής και χρήσης και όχι περισσότερα από όσα χρειάζονται ενόψει αυτού του σκοπού. Η χρήση των δεδομένων για άλλο σκοπό από αυτόν που αρχικά συλλέχθησαν, απαγορεύεται! Επίσης δεν πρέπει να διατηρούνται για χρονική διάρκεια πέραν από την αναγκαία για την εξυπηρέτηση του σκοπού για τον οποίο έγινε η συλλογή (άρθρο 5).
Περαιτέρω, σύμφωνα με την Οδηγία, νόμιμη είναι η επεξεργασία προσωπικών δεδομένων, όταν:
α) το πρόσωπο το οποίο αφορούν τα δεδομένα έχει δώσει την αδιαμφισβήτητη και ρητή συγκατάθεσή του, ύστερα από επαρκή ενημέρωση για τη χρήση, ή όταν
β) ένας νόμος επιτάσσει τη συλλογή και επεξεργασία, ή όταν
γ) η συλλογή και επεξεργασία είναι απαραίτητες για τη εκτέλεση μια σύμβασης, ή όταν
δ) η συλλογή και επεξεργασία είναι απαραίτητες για την διαφύλαξη ενός ζωτικού συμφέροντος του προσώπου που αφορούν τα δεδομένα, όταν δεν είναι σε θέση να δώσει συγκατάθεση, ή όταν
ε) η συλλογή και η επεξεργασία είναι απαραίτητες για την ικανοποίηση ενός υπέρτερου έννομου συμφέροντος που επιδιώκει κάποιος άλλος και δεν προσβάλλει τα συνταγματικά δικαιώματα του προσώπου που αφορούν τα δεδομένα.

Αυτά ισχύουν γενικά για τα προσωπικά δεδομένα. Η Οδηγία εισάγει όμως και μερικές ειδικές κατηγορίες δεδομένων («ευαίσθητα δεδομένα»), τα οποία λόγω της σοβαρότητάς τους υπάγονται σε ακόμα πιο αυστηρές νομικές προϋποθέσεις επεξεργασίας. Πρόκειται για τα δεδομένα που αποκαλύπτουν την εθνική/φυλετική καταγωγή, τις θρησκευτικές, πολιτικές, φιλοσοφικές πεποιθήσεις, τη συμμετοχή σε συνδικαλιστικές οργανώσεις, την υγεία και την σεξουαλική ζωή. (άρθρο 8).
Η Οδηγία εισάγει τα 4 βασικά δικαιώματα του ατόμου στα προσωπικά του δεδομένα:
Α) προηγούμενη ενημέρωση σχετικά με το ποιος πρόκειται να τα επεξεργαστεί και για ποιο σκοπό
Β) πρόσβαση στα προσωπικά του δεδομένα, ανεξάρτητα από το ποιος και γιατί τα κατέχει,
Γ) αντίρρηση στην επεξεργασία των δεδομένων, που μπορεί να φτάνει ως την αξίωση διόρθωσης ή και διαγραφής,
Δ) μη συμμόρφωση σε δυσμενείς αποφάσεις που εκδίδονται με πλήρως αυτοματοποιημένη επεξεργασία δεδομένων.

Η Οδηγία ρητά αναφέρει ότι η τήρηση των κανόνων προστασίας δεδομένων πρέπει να ανατίθεται από κάθε κράτος σε μια ανεξάρτητη αρχή και ότι εφόσον τα προσωπικά δεδομένα διαβιβάζονται σε χώρες εκτός ΕΕ, υπάρχουν αυστηρές προϋποθέσεις για το επιτρεπτό αυτής της διαδικασίας, με αποφασιστικό όργανο την Κομισιόν, η οποία διαπιστώνει κατά πόσον το επίπεδο προστασίας μιας τρίτης χώρας είναι ικανοποιητικό.

Αυτές οι γενικές αρχές συνοψίζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο της προστασίας προσωπικών δεδομένων. Το οποίο συνοδεύεται από πολλές εξαιρέσεις, γεγονός που θεμελιώνει και την κριτική κατά της Οδηγίας, η οποία έχει χαρακτηρισθεί «διάτρητη» σε μερικά σημεία. Πράγματι, η Οδηγία επιτρέπει αποκλίσεις από τις διατάξεις της για σκοπούς όπως η δημόσια και η εθνική ασφάλεια και άμυνα , η νομισματική και οικονομική πολιτική και η διερεύνηση και η δίωξη ποινικών αδικημάτων. Και αυτό είναι εύλογο, έως έναν βαθμό, ώστε να μην αποτελέσει η προστασία προσωπικών δεδομένων την ασπίδα των εγκληματιών και γενικά των παραβατών του νόμου, αλλά ούτε και να αφαιρέσει από τα κράτη μέλη την διακριτική ευχέρεια σε ουσιώδεις τομείς που ανάγονται στην κρατική εξουσία (π.χ. άμυνα).

Όλα τα κράτη της ΕΕ έχουν ενσωματώσει τις διατάξεις της Οδηγίας με εσωτερικούς νόμους και έχουν ιδρύσει αρχές προστασίας δεδομένων. Στην Ελλάδα ο νόμος αυτός είναι ο υπ’ αρ. 2472/1997. Ήμασταν το τελευταίο (από τα τότε μέλη) κράτος που εισήγαγε τότε νόμο προστασίας δεδομένων, αλλά ο Ν.2472/1997 χαιρετίστηκε ως η πιο πιστή μεταφορά της Οδηγίας στο εσωτερικό δίκαιο. Επίσης ήμασταν από τις πρώτες χώρες που εισήγαγε την προστασία δεδομένων στο Σύνταγμα και κατοχύρωσε με τον ίδιο τρόπο και την αντίστοιχη ανεξάρτητη αρχή (άρθρο 9Α).

Η δεκαετία της Οδηγίας έρχεται σε μια περίοδο έντονων διεργασιών και ρευστότητας στο χώρο της προστασίας δεδομένων, όχι όμως τόσο στον Πρώτο πυλώνα (στην εσωτερική αγορά της ΕΕ) στην οποία απευθύνεται η Οδηγία, αλλά στον Δεύτερο (εξωτερικές σχέσεις) και κυρίως στον Τρίτο πυλώνα (δικαστική συνεργασία σε αστικές και ποινικές υποθέσεις, ελευθερία, δικαιοσύνη και ασφάλεια) της ΕΕ.

Όσοι ασχολούνται με την προστασία προσωπικών δεδομένων, εργάζονται προς την κατεύθυνση της επέκτασης του κεκτημένου της Οδηγίας και προς τους άλλους δύο Πυλώνες της Ένωσης. Σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη βρίσκεται στην πρωτοπορία της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, νομοθετικά. Αντίστοιχα, π.χ. στις Η.Π.Α. δεν υπάρχει ομοσπονδιακός νόμος για την προστασία δεδομένων, παρά μόνο ο Privacy Act, που επιτρέπει όμως στις αμερικάνικες αρχές άλλα δεδομένα να τα εντάσσει στην έννοια της privacy κι άλλα όχι και να τα αφήνει απροστάτευτα (βλ. υπόθεση PNR που είχα δημοσιεύσει πριν λίγες μέρες).

Την έμπρακτη εφαρμογή των κανόνων προστασίας προσωπικών δεδομένων εγγυώνται, εκτός από την ανεξάρτητη αρχή (που μπορεί να επιβάλλει διοικητικές κυρώσεις στους παραβάτες) και ο εισαγγελέας, λόγω της ποινικοποίησης της παράνομης επεξεργασίας, αλλά και η δυνατότητα των προσώπων να διεκδικούν αποζημιώσεις ενώπιον των δικαστηρίων. Σύμφωνα μάλιστα με τον ελληνικό νόμο, οι αποζημιώσεις αυτές, για κάθε περίπτωση παράνομης επεξεργασίας, δεν μπορούν να είναι κατώτερες από 5.869 ευρώ, εκτός αν ο ενάγων ζητήσει λιγότερα ή αν ο εναγόμενος αποδείξει αμέλεια.

Σάββατο, Οκτωβρίου 22, 2005

Καταδίκη της Ελλάδας για το "Ουράνιο Τόξο"


Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε στις 20.10.2005 την Ελλάδα στην υπόθεση «Ουράνιο τόξο» και άλλοι κατά Ελλάδας, για παραβίαση του δικαιώματος σε δίκαιη δικαστική ακρόαση και του δικαιώματος στη σύσταση σωματείου και συνεταιρισμού. To Δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα να καταβάλλει στους αιτούντες συνολικά 34.245€.

Σύμφωνα με το ίδιο το κείμενο της απόφασης (που υπάρχει μόνο στα αγγλικά και τα γαλλικά στο site του Δικαστηρίου): οι αιτούντες είναι το πολιτικό κόμμα «Ουράνιο Τόξο», ιδρυθέν το 1994 και δύο Έλληνες που είναι μέλος της πολιτικής του γραμματείας.

Το Ουράνιο τόξο, δεδηλωμένοι στόχοι του οποίου περιλαμβάνουν την υπεράσπιση της μακεδονικής μειονότητας που ζει στην Ελλάδα, παίρνει κανονικά μέρος στις εκλογές από το 1994. Το Σεπτέμβρη του 1995, το κόμμα απέκτησε τα γραφεία του στη Φλώρινα. Ανάρτησε μια πινακίδα με το όνομα του κόμματος στις δύο χώρες που ομιλούνται στην περιοχή, τα ελληνικά και τα μακεδονικά. Περιλάμβανε τη λέξη "vino-zito”, γραμμένη στο «σλάβικο αλφάβητο», που σημαίνει «ουράνιο τόξο» στα μακεδονικά, αλλά ήταν επίσης και το σύνθημα των δυνάμεων που είχαν ζητήσει να καταλάβουν την Φλώρινα κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στη Μακεδονία.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1995, ιερείς από την εκκλησία της Φλώρινας κάλεσαν το λαό να πάρει μέρος σε μια «διαδήλωση διαμαρτυρίας ενάντια στους εχθρούς της Ελλάδας που επαίσχυντα κραδαίνουν ταμπέλες με ανθελληνικές επιγραφές». Επίσης ζήτησαν την απέλαση των υπεύθυνων. Την επόμενη μέρα το δημοτικό συμβούλιο δημοσιοποίησε στον τοπικό τύπο μια διακήρυξη για την οργάνωση διαμαρτυριών εναντίον στους αιτούντες και ο εισαγγελέας διέταξε την απομάκρυνση της πινακίδας επί τη βάσει ότι η αναγραφή του ονόματος του κόμματος στα μακεδονικά θα μπορούσε να διεγείρει τον τοπικό πληθυσμό.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, αστυνομικοί απομάκρυναν την πινακίδα χωρίς να δώσουν εξηγήσεις στους αιτούντες, οι οποίοι επιχείρησαν να εγκαταστήσουν μία νέα. Το ίδιο βράδυ, οι αιτούντες λένε ότι προσεβλήθησαν και απειλήθηκαν από ένα πλήθος που συγκεντρώθηκε έξω από τις εγκαταστάσεις του κόμματος και το οποίο περιλάμβανε τον δήμαρχο και δημοτικούς συμβούλους. Γύρω στις 1.30 ένας αριθμός ατόμων επιτέθηκε στα γραφεία, εισήλθε στις εγκαταστάσεις και προπηλάκισε όσους βρίσκονταν εντός, απαιτώντας να κατεβάσουν την ταμπέλα, πράγμα το οποίο οι αιτούντες και έπραξαν. Μια δεύτερη επίθεση ακολούθησε περίπου στις 4, κατά τη διάρκεια της οποίας ο εξοπλισμός και τα έπιπλα των εγκαταστάσεων πετάχτηκαν από το παράθυρο και κάηκαν.
Οι αιτούντες ισχυρίζονται ότι κατά τη διάρκεια που αυτά συνέβαιναν τηλεφώνησαν στον αστυνομικό σταθμό που βρισκόταν 500 μέτρα από τις εγκαταστάσεις του κόμματος, αλλά τους ενημέρωσαν ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμοι αστυνομικοί για να επιληφθούν.
Ο εισαγγελέας δεν ανέλαβε δράση κατά εκείνων που πήραν μέρος στα γεγονότα. Εντούτοις, ποινικές διαδικασίες κινήθηκαν σύμφωνα με το άρθρο 192 του Ποινικού Κωδικα εναντίον των κ. ΧΧΧΧ και άλλων για πρόκληση πανικού. Κατηγορήθηκαν για «διέγερση του τοπικού πληθυσμού με την ανάρτηση μιας πινακίδας στα γραφεία του κόμματος που περιλάμβανε την λέξη της σλάβικης γλώσσας «vino-zito». Οι αιτούντες αθωώθηκαν το Σεπτέμβρη 1998.
Το Δεκέμβρη του 1995, οι αιτούντες κατέθεσαν μήνυση κατά των υπεύθυνων για τα γεγονότα και ζήτησαν να μετάσχουν στις διαδικασίες ως πολιτικό κόμμα. Ωστόσο, λόγω έλλειψης αποδείξεων, οι διαδικασίες δεν προχώρησαν. Στη συνέχεια, οι αιτούντες προσέφυγαν στον Άρειο Πάγο. Η αίτησή τους απορρίφθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2003.
Οι αιτούντες διαμαρτυρήθηκαν για την καθυστέρηση των διαδικασιών από την εισαγγελία και για προσβολή του δικαιώματος του συνεταιρίζεσθαι, θεμελιώνοντας τους ισχυρισμούς τους στο άρθρο 6 και 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου παρατήρησε ότι οι διαδικασίες κράτησαν πάνω από επτά χρόνια και έναν μήνα, μόνο για την διερεύνηση της υπόθεσης. Υπό το φως αυτών των περιστάσεων, η περίοδος είναι υπερβολική και δεν συμβιβάζεται με την έννοια του «εύλογου χρόνου» που απαιτείται για την απόδοση δικαιοσύνης. Για αυτό θεωρεί ότι υπάρχει παραβίαση του άρθρου 6§1 (δίκαιη δίκη).
Το ΕΔΔΑ σημείωσε ότι το Ουράνιο Τόξο ήταν ένα νόμιμα ιδρυθέν κόμμα, με έναν από τους στόχους του οποίου είναι η υπεράσπιση της μακεδονικής μειονότητας που ζει στην Ελλάδα. Η ανάρτηση μιας πινακίδας στην πρόσοψη των εγκαταστάσεών της με το όνομα του κόμματος γραμμένο στα μακεδονικά δεν μπορεί να θεωρηθεί κατακριτέα ή να θεμελιώσει από μόνης της μια παρούσα και άμεση απειλή για τη δημόσια τάξη. Το Δικαστήριο θα μπορούσε να αποδεχτεί ότι η χρήση του όρου «vino-zito” είχε σπείρει επιθετικά συναισθήματα ανάμεσα στον τοπικό πληθυσμό, καθώς οι διφορούμενες συνδηλώσεις του θα μπορούσαν να προσβάλουν τις πολιτικές ή πατριωτικές απόψεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού της Φλώρινας. Εντούτοις, ο κίνδυνος της πρόκλησης εχθροπραξιών εντός της κοινότητας με τη δημόσια χρήση πολιτικών όρων δεν επαρκή από μόνος του για να δικαιολογήσει περιορισμό της ελευθερίας της ένωσης.
Αναφορικά με την συμπεριφορά των Αρχών, το δικαστήριο σημειώνει ότι δύο μέρες πριν τα γεγονότα, το δημοτικό συμβούλιο είχε παρακινήσει τον λαό της πόλης να διαμαρτυρηθεί ενάντια στους αιτούντες και μερικά από τα μέλη του πήραν μέρος στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο διευκόλυνε την διασπορά μίσους σε ένα τμήμα του πληθυσμού εναντίον των αιτούντων. Ο ρόλος των κρατικών αρχών ήταν να υπερασπιστούν και να προωθήσουν τις θεμελιώδεις αξίες ενός δημοκρατικού συστήματος, όπως ο πλουραλισμός, η ανεκτικότητα και η κοινωνική συνοχή. Στην προκειμένη περίπτωση οι τοπικές αρχές θα έπρεπε να προωθήσουν μια συμβιβαστική λύση, παρά να ενθαρρύνουν επιθετικές συμπεριφορές.
Αναφορικά με την συμπεριφορά της αστυνομίας, το δικαστήριο εκτιμά ότι θα μπορούσε να είχε προβλέψει τον κίνδυνο ότι η αντιδικία θα εξελισσόταν σε βία και παραβιάσεις του δικαιώματος στην ένωση. Γι’ αυτό το Κράτος έπρεπε να λάβει ικανοποιητικά μέτρα για να αποκρούσει ή, τέλος πάντων, να ελέγξει τη βία. Εντούτοις, τίποτα δεν έγινε. Αντί να έλθει αμέσως σε επαφή, η αστυνομία που βρισκόταν στα περίχωρα, δεν παρενέβη την νύχτα της επίθεσης, επικαλούμενη έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού. Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν παρείχε εξηγήσεις για την έλλειψη αστυνομικών υπαλλήλων, ενόψει του ότι θα γεγονότα ήταν προβλέψιμα. Ούτε διαφεύγει της προσοχής του Δικαστηρίου ότι ο εισαγγελέας δεν θεώρησε απαραίτητο να κινήσει την έρευνα για να εντοπιστούν οι υπεύθυνοι. Μόνον όταν οι αιτούντες υπέβαλαν την μήνυση ξεκίνησε η έρευνα. Σε περιπτώσεις παραβίασης του δικαιώματος της ένωσης από ιδιώτες, οι αρμόδιες αρχές έχουν καθήκον να αναλαμβάνουν επαρκή μέτρα διερεύνησης.
Σύμφωνα με αυτές τις περιστάσεις, το Δικαστήριο κρίνει ότι οι Ελληνικές Αρχές με πράξεις και παραλείψεις τους παραβίασαν το άρθρο 11 της ΕΣΔΑ (δικαίωμα ένωσης και συνεταιρίζεσθαι).

http://www.echr.coe.int/Eng/Press/2005/Oct/ChamberjudgmentOuranioToxovGreece201005.htm

Είναι η πολλοστή φορά για την οποία η Ελλάδα καταδικάζεται για την φοβερή καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης. Σε αυτήν την υπόθεση πήρε 8 χρόνια και έναν μήνα στον Άρειο Πάγο για να … απορρίψει μία αίτηση. Ανεξάρτητα από το πολιτικό περιεχόμενο που είχε αυτή η αίτηση, τίποτε δεν δικαιολογεί μια τόσο σοβαρή καθυστέρηση, ενόψει μάλιστα και του ότι παραβιάστηκε το ατομικό δικαίωμα της ένωσης, τόσο βάναυσα.
Πάντως εντυπωσιάζει που το ΕΔΔΑ, ένας θεσμός του Συμβουλίου της Ευρώπης (προσοχή: δεν έχει σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων), χρησιμοποιεί στα επίσημα κείμενά του (ή έστω αποδέχεται την χρήση από τους αιτούντες, χωρίς καμία παρατήρηση) τον όρο «μακεδονική μειονότητα», «μακεδονική γλώσσα» κλπ. Σε κάποιο σημείο της απόφασης η «μακεδονική γλώσσα» γίνεται «σλαβική». Μια βασική αρχή των δικαστικών αποφάσεων είναι ότι στο μέτρο που αποδίδουν ισχυρισμούς των διαδίκων μεταφέρουν τις ακριβείς διατυπώσεις, ώστε ο αναγνώστης της απόφασης να ξέρει τι ακριβώς προβλήθηκε. Όμως, ενώ το θέμα του τοπωνυμίου «Μακεδονία» βρίσκεται στη γνωστή εκκρεμότητα, νομίζω ότι το ΕΔΔΑ, όσο ανεξάρτητο κι αν είναι, όφειλε να τηρήσει τους όρους βάσει των οποίων το Συμβούλιο της Ευρώπης συμπεριφέρεται στα κράτη-μέλη του.

Παραπλανητική διαφήμηση από τους σταθμούς πανελλήνιας εμβέλειας.


Τους επτά μεγαλύτερους τηλεοπτικούς σταθμούς αφορούν οι τελευταίες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, με θέμα την μετάδοση παραπλανητικής διαφήμησης.
Οι σταθμοί μετέδωσαν ένα διαφημιστικό σποτ που παρουσίαζε την δυνατότητα κλήσης του τηλεφωνικού αριθμού 11880 που παρέχει μια υπηρεσία τηλεφωνικού καταλόγου. Η υπηρεσία αυτή προβλήθηκε από το διαφημιστικό ως η συνέχεια του παλιού 131, αποσκοπώντας στην σύγχυση του κοινού, καθώς ο πραγματικός αριθμός-συνέχεια του 131 ειναι το 11888. Ο διαφημιζόμενος αριθμός δεν σχέση με τον ΟΤΕ και ακολουθεί το σύστημα της χρονοχρέωσης, ενώ η υπηρεσία 11888 προβαίνει σε μια πάγια χρέωση 0,34 λεπτών.
Το ΕΣΡ απεύθυνε συστάσεις στα κανάλια να παύσουν να μεταδίδουν την παραπλανητική διαφήμιση.
Η είδηση υπενθυμίζει ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί έχουν ευθύνη να επαληθεύουν την νομιμότητα των διαφημίσεων που μεταδίδουν. Το γεγονός ότι οι διαφημίσεις αγοράζονται ως διαφημιστικά πακέτα, δεν σημαίνει ότι λόγω της φύσης του τηλεοπτικού μέσου και της πηγής κινδύνου που αυτό αποτελεί, σε μια κοινωνία διακινδύνευσης, δεν έχουν ευθύνη να εξετάζουν το περιεχόμενό τους.

Ανακοίνωση ονομάτων υπόπτων/συλληφθέντων.


Σύμφωνα με πρόσφατο δελτίο τύπου της Αρχής Προστασίας Δεδομένων, ανακοίνωση ονόματος εμπλεκομένου σε παράνομη δραστηριότητα είναι δυνατόν να γίνει από τις αστυνομικές αρχές σε δύο περιπτώσεις:
-Ανακοίνωση ονόματος ή φωτογραφίας ή άλλων στοιχείων, μεμονωμένων ή μη, προσώπου που φέρεται αναμεμιγμένο σε εγκληματική δραστηριότητα και καταζητείται νομίμως με σκοπό τη σύλληψη.
-Ανακοίνωση της σύλληψης.
Ζήτημα όμως γεννάται αν είναι μέσα στα όρια του επιτρεπτού η δυνατότητά της αστυνομίας να ανακοινώσει το όνομα δια του Τύπου. Ενόψει μάλιστα της μυστικότητας της προανάκρισης. Η ανακοίνωση από την Αστυνομία του ονόματος του συλλαμβανομένου αντίκειται στην ισχύουσα νομοθεσία. Περίπτωση κατά την οποία θα ήταν επιτρεπτή η ανακοίνωση του ονόματος στον Τύπο, είναι εκείνη κατά την οποία με την ανακοίνωση του συγκεκριμένου ονόματος επιδιώκεται η διακρίβωση του εγκλήματος ( π.χ. συλλαμβάνεται ο ύποπτος ανθρωποκτονίας και επιδιώκεται η ανεύρεση και σύλληψη του άμεσου συνεργού του οποίου λοιπά στοιχεία δεν γνωρίζει η αστυνομία, ελπίζει όμως ότι θα ανεύρει με τη συνδρομή τρίτων που τυχόν θα προσδιορίσουν τον άγνωστο συνεργό, διότι γνωρίζουν τον αποκλειστικό συνεργάτη του συλληφθέντος ). Συμπερασματικά η ανακοίνωση του ονόματος του συλληφθέντος δεν νοείται ότι, αν δεν συντρέχουν ειδικοί συγκεκριμένοι λόγοι τους οποίους μπορεί να κρίνει και η Αρχή, ικανοποιεί εγκληματολογική πολιτική.
Είναι αυτονόητο :
ότι η έκδοση δελτίου Τύπου ή γενικά ανακοίνωση σύλληψης χωρίς αναφορά του ονόματος δεν αντίκειται στην κείμενη νομοθεσία
ότι στις εξαιρετικές περιπτώσεις που κρίνεται ότι η ανακοίνωση του ονόματος ικανοποιεί τους σκοπούς της εγκληματολογικής πολιτικής κ.λπ. , ενόψει του τεκμηρίου της αθωότητας, η λέξη « ένοχος » πρέπει να αποφεύγεται και
ότι η δημοσιογραφική έρευνα για το πρόσωπο που συνελήφθη και η αναφορά του στον Τύπο διέπεται και από την καθιερούσα την ελευθερία του Τύπου συνταγματική διάταξη του άρθρου 14 και είναι άσχετη με την παραπάνω συλλογιστική.

http://www.dpa.gr/deltio.htm#20

Το Δελτίο Τύπου της Αρχής παραπέμπει σε μια γνωστή τακτική που δεν εφαρμόζει τόσο η αστυνομία, όσο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά αρκετά συχνά και οι ίδιοι οι πολίτες: την "ποινή" της διαπόμπευσης.
Το γεγονός ότι κάποιος είναι ύποπτος για την τέλεση μιας πράξης, ως γνωστόν, όσο μεγάλη βεβαιότητα κι αν υπάρχει για την ενοχή του (π.χ. αν τέλεσε την πράξη μπροστά στα μάτια μας) δεν τον καθιστά ένοχο. Ένοχος καθίσταται κάποιος μόνο με απόφαση δικαστηρίου, ακριβώς γιατί μόνο αυτό το δημόσιο όργανο έχει την εξουσία να διαγνώσει ενοχή ή αθωότητα και να επιβάλλει ποινές, όταν κρίνεται επιβεβλημένο βάση του νόμου. Γι' αυτό και μέχρι την δικαστική απόφαση, ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, βάσει του οποίου όσο σοβαρές κι αν είναι οι κατηγορίες εις βάρος κάποιου, κατά την έννομη τάξη θεωρείται αθώος. Κι ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους.
Παραβιάζοντας, όμως, την μυστικότητα της προδικασίας, όπως μπορεί να γίνει αν δοθεί το όνομα ενός υπόπτου στη δημοσιότητα, δίνουμε το δικαίωμα της άτυπης "κρίσης" ως προς το ποιόν του υπόπτου/κατηγορούμενου, στην κοινή γνώμη. Η οποία βέβαια, μη έχουσα πρόσβαση στην δικογραφία και χωρίς να έχει επαφή με το πλήρες αποδεικτικό υλικό και τους ισχυρισμούς κατηγορούμενου-πολιτικής αγωγής, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαπιστώσει την ευστάθια της κατηγορίας. Με την ανακοίνωση, λοιπόν, των ονομάτων σε αυτή τη φάση, κατά την οποία η υπόθεση είναι εκκρεμής, επιτυγχάνεται μια, ανεπανόρθωτη πολλές φορές, σπίλωση του ονόματος του κατηγορουμένου. Καθώς, η -πιθανή- αθωωτική απόφαση ενδεχομένως να εκδοθεί ύστερα από αρκετούς μήνες απο την πρόσδωση δημοσιότητας στην υπόθεση, έτσι ώστε ο κοινός συνειρμός ανάμεσα σε κατηγορία-αθώωση να είναι χαλαρός και πολλές φορές ανεπίτευκτος.
Τόσο η δικαιοσύνη, όσο και ο κατηγορούμενος πρέπει να αφήνονται στην ψυχική κατάσταση που επιβάλλεται να έχουν για την όσο πιο ορθή συμμορφωση με το νόμο.
Αν κάποιος κατηγορούμενος είναι πρόσωπο της δημοσιότητας ή η πράξη του συνδέεται με δραστηριότητες που ενδιαφέρουν την κοινή γνώμη, εισάγεται ο ρόλος των μ.μ.ε. Τα οποία συχνά "επιβάλλουν" αυτή την ιδιότυπη "ποινή" της ανακοίνωσης προσωπικών δεδομένων, με την έκθεση περιστατικών και την σπίλωση προσώπων. Οι ύποπτοι παραδίδονται στον κανιβαλισμό της κοινής γνώμης, στον τηλεοπτικό λιθοβολισμό που καταστρατηγεί τις θεσμικές διαδικασίες, σε μία υποτιθέμενη "αμεσότερη" απονομή δικαιοσύνης. Ωστόσο, η ταχύτητα πάντα είναι εχθρός της ποιότητας και της ορθότητας. Στο χώρο της δικαιοσύνης, αυτό λειτουργεί αξιωματικά.
Υπάρχει όμως, μήπως, η "αυθεντία" της κοινής γνώμης; Μήπως το "κοινό περί δικαίου αίσθημα" είναι το μόνο αλάνθαστο και το πιο δημοκρατικά νομιμοποιημένο κριτήριο άπονομής δικαιοσύνης (λόγο της άμεσης αναγωγής στο λαό);
Αν αναλύσουμε λίγο πιο προσεκτικά την "τηλεοπτική δικαιοσύνη", θα διαπιστώσουμε ότι η θέση του κοινού δεν είναι αυτή του κριτή. Το κοινό χρησιμοποιείται ως το βουλιμικό μάτι και αυτί που θα κατασπαράξει το θύμα. Όλοι αυτοί που επικαλούνται από τις εκπομπές τους το κοινό περί δικαίου αίσθημα, στην ουσία επιφυλάσσουν στους θεατές τους τον ρόλο του δήμιου και όχι του λαϊκού δικαστή. Ο κριτής στην τηλεοπτική δημοκρατία είναι ο παρουσιαστής της εκπομπής, με "γραμματέα" του τον μοντέρ και τον σκηνοθέτη, "μάρτυρες" και "ενόρκους" τους καλεσμένους τις εκπομπής και τους θεατές που τηλεφωνούν για να καταθέσουν ή να καταγγείλουν, ενώ "δήμιος" και εκτελεστής της "απόφασης" είναι τα εκατομμύρια μάτια που παρακολουθούν τον δημόσιο προπηλακισμό του τηλεοπτικού κατηγορούμενου-ενόχου.
Η τηλεοπτική δικαιοσύνη δεν είναι λοιπόν μια "λαϊκή" μορφή απονομής δικαιοσύνης. Είναι μια επιστροφή στην παμπάλαια "δικαιοσύνη του κατή", του σοφού γέροντα που κατοικοέδρευε στις αγορές των αρχαίων κοινωνιών και, λόγω της "αυθεντίας" των χρόνων που τον βάραινε, απένειμε δικαιοσύνη κατά περίσταση. Χωρίς αναφορά σε δεσμευτικά κείμενα, χωρίς θεσμική νομιμοποίηση, παρά μόνο λόγω της ανάγκης για προσφυγή σε κάποιον που θα βγάλει γρήγορα μια απόφαση. Μόνο που οι τηλεδικαστές δεν φαίνονται να απολαμβάνουν τον σεβασμό που αποδιδόταν στον κατή, ούτε καν από τους απελπισμένους προσφεύγοντες σε αυτούς.

Κομισιόν κατά Ελλάδας για τις φοροαπαλλαγές.


Η Επιτροπή καλεί την Ελλάδα να αναστείλει τις κρατικές επιχορηγήσεις υπό μορφή φοροαπαλλαγών (Νόμος 3220/2004). Με το νόμο απαλλάσσονται από φόρους επιχειρήσεις κατά το 35% των κερών τους. Το μέτρο ουδέποτε κοινοποιήθηκε στην Επιτροπή και, επομένως είναι παράνομο.
Ταυτόχρονα, η Επιτροπή άνοιξε έρευνα για τη συμβατότητα του μέτρου με το άρθρο 87 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, λόγω σοβαρού κινδύνου πρόκλησης στρέβλωσης του ανταγωνισμού, κατά τρόπο ικανό να επηρεάσει τις συναλλαγές μεταξύ κρατών μελών. Σε περίπτωση που η επιτροπή όντως διαπιστώσει παραβίαση της Συνθήκης, ενδέχεται να επιβάλει επιστροφή ενισχύσεων, έντοκα.
Σύμφωνα με τον επίμαχο νόμο, οι επιχειρήσεις υποχρεούνται να χρησιμοποιούν το έσοδο που προκύπτει από την φοροαπαλλαγή με σκοπό την χρηματοδότηση δαπανών όπως την επέκταση και τον εκσυγχρονισμό μονάδων παραγωγής και κτηρίων, την κάλυψη leasing, μελέτες κλπ.

http://www.eu.int/rapid/pressReleasesAction.do?reference=IP/05/1325&format=HTML&aged=0&language=EN&guiLanguage=en

Το κράτος επέβαλε παράνομες φοροαπαλλαγές μεν (και η πιο άμεση απόδειξη για αυτό είναι ότι δεν τις κοινοποίησε στην Κομισιόν), αλλά οι πολίτες που ωφελήθηκαν φαίνεται ότι θα πληρώσουν την αντικοινοτική νομοθεσία, καθώς το δημόσιο οφείλει να αναζητήσει τα οφέλη. Σε μια τέτοια περίπτωση, η αρχή της χρηστής διοίκησης και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του πολίτη προς την χώρα του, επιβάλλει να μην θιγούν τα δικαιώματα που απέκτησαν –έστω και κατά παράβαση της κοινοτικής νομοθεσίας- οι επιχειρήσεις . Το βάρος της κακής νομοθεσίας πρέπει να επωμίζεται το κράτος και όχι οι πολίτες.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 21, 2005

Η ανωνυμία των bloggers: συνταγματικό δικαίωμα σύμφωνα με ανώτατο δικαστήριο.


Το Ανώτατο Δικαστήριο του Delaware προστάτευσε την ταυτότητα ενός blogger διαγιγνώσκοντας ότι οι ενάγοντες απέτυχαν να στηρίξουν τις αυστηρές προϋποθέσεις της Πρωτης Τροπολογίας του Αμερικάνικου Συντάγματος για την αποκάλυψη της ταυτότητας μια ανώνυμης κριτικής. Πρόκειται για το πρώτο ανώτατο δικαστήριο που νομολόγησε δικαίωμα των blogger.
"Oι bloggers έχουν ένα ισχυρό συνταγματικό δικαίωμα να μιλούν ανώνυμα" είπε ο συνήγορος υπεράσπισης (ερωτηθείς από το NGO Electronic Frontier Foundation). "Eίναι σημαντικό ότι οι ισχυρισμοί των εναγόντων υποβάλλονται σε σοβαρό έλεγχο νομιμότητας προτού τυχόν ένα δικαστήριο αποκαλύψει τις on line κριτικές, προκειμένου να μην περιοριστεί ο ζωντανός δημόσιος διάλογος στο Internet από τις προσεκτικές απόψεις επιλεγμένων και περιορισμένων φωνών".
Ένας blogger ονόματι Proud Citizen αποκάλεσε έναν δημοτικό σύμβουλο "παρανοϊκό", "κλινική περίπτωση" κλπ. Ο σύμβουλος κατέθεσε αγώγή για δυσφήμηση και αναζήτησαν την ταυτότητα του Proud Citizen, γεγονός που επέτρεψε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Το Ανώτατο δικαστήριο όμως διαφώνησε, σημειώνοντας ότι μπορεί να επέλθει ουσιώδης βλάβη αν επιτραπεί στον ενάγοντα να αξιώσει την ανακοίνωση της ταυτότητας ενός ανώνυμου εναγόμενου, λόγω ενός αδύναμου ή ασήμαντου ισχυρισμού.
Αντιθέτως, το Δικαστήριο απαίτησε πιο αυστηρές προϋποθέσεις: ο ενάγων πρέπει (1) να καταβάλει σοβαρή προσπάθεια για να αναγνωρίσει τον εναγόμενο (2) να θεμελιώσει με γεγονότα την σοβαρότητα της υπόθεσης. Το Δικαστήριο έκρινε ότι σε αυτήν την περίπτωση ο ενάγων δεν απέδειξε ότι οι δηλώσεις του Proud Citizen κάλυπταν αυτό το test, κυρίως επειδή παρουσιάστηκαν στο Internet ως γνώμη (και όχι ως αντικειμενικά γεγονότα).
Γενικά για τα δικαιώματα των bloggers:
http://www.eff.org/bloggers/Πάντως πρέπει να επισημάνω ότι αυτή η απόφαση εντάσσεται στις κλασικές αμερικάνικες συνταγματικές αντιλήψεις για την ελευθερία της έκφρασης. Στην Αμερική η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί ένα ύψιστο αγαθό, περιβεβλημένο με σημαντικές εγγυήσεις, σε βαθμό που να είναι επιτρεπτή ακόμα και η προσβολή αγαθών που εμείς στην Ευρώπη θεωρούμε εξίσου σημαντικά. Οι προσεγγίσεις είναι διαφορετικές.
Στην Ελλάδα, μία τέτοια υπόθεση ενδεχομένως να είχε μια εντελώς διαφορετική έκβαση. Ο εντοπισμός της ταυτότητας ενός blogger προϋποθέτει την άδεια άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών του (αν υποθέσουμε ότι ποστάρει από την διεύθυνση κατοικίας του, φυσικά). Η ανωνυμία του δεν απορρέει από την ελευθερία στην έκφραση, αλλά από το συνταγματικό δικαίωμα για το απόρρητο των επικοινωνιών και την προστασία προσωπικών δεδομένων. Δικαιώματα που υποχωρούν όμως, όταν κάποιος τελεί μια σοβαρή και ποινικά διωκόμενη πράξη, όπως π.χ. η συκοφαντική δυσφήμηση. Άλλωστε και σε αυτήν την περίπτωση το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν επρόκειτο για συκοφαντική δυσφήμηση, αλλά για έκφραση απόψεων, ανεκτή εφόσον στρέφεται εις βάρος ενός δημοτικού λειτουργού.
Πάντως εντυπωσιάζει το πρώτο κριτήριο που θέτει το Ανώτατο δικαστήριο: προκειμένου να διαταχθεί δικαστικώς η αποκάλυψη των στοιχείων του προσβολέα, θα πρέπει προηγουμένως ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος να έχει καταβάλει προσπάθειες για την αναγνώριση του! Ως που φτάνουν άραγε αυτές οι προσπάθειες; Τελικά το αμερικάνικο δικαστήριο νομίζω ότι νίπτει τας χείρας του και μεταθέτει στους ίδιους τους πολιτες το βάρος του εντοπισμού της ταυτότητας των bloggers οταν θεωρούνται ότι προσβάλλονται από αυτούς, προσλαμβάνοντας π.χ. ντέτεκτιβς κλπ.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 20, 2005

Μαρτυριάρηδες εκτυπωτές προσβάλλουν την ιδιωτικότητα.

Μικροσκοπικές κουκίδες που τυπώνουν οι εκτυπωτές στα έγγραγα, εν αγνοία των πολιτών, αποκαλύπτουν που, πότε έγινε η εκτύπωση.Επομένως: και από ποιόν.
Μια ερευνητική ομάδα της μη κυβερνητικής οργάνωσης για την προστασία της ιδιωτικότητας (Electronic Frontier Foundation) πρόσφατα έσπασε τους κώδικες που αποτυπώνονται σε μικροσκοπικές κουκίδες τις οποίες εκτυπώνουν ορισμένοι έγχρωμοι εκτυπωτές. "Εντοπίσαμε ότι οι κουκίδες από τουλάχιστον μια σειρά εκτυπωτών περιλαμβάνουν την ημέρα και την ώρα εκτύπωσης του κειμένου όπως και τον serial number του εκτυπωτή", είπε ο David Schoen, τεχνολόγος του EFF.
Oι κουκίδες είναι κλίτρινες και μικρότερης διαμέτρου από ένα χιλιοστόμετρο.
Επανααμβάνονται σε κάθε σελίδα ενός εγγράφου.
Η Μυστική Υπηρεσία επιμένει ότι χρησιμοποιεί τις πληροφορίες που κωδικοποιούνται στις κουκίδες για σκοπούς διερεύνησης εγκλημάτων.
Το EFF προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τους κώδικες όλων των εταιριών που παράγουν εκτυπωτές και έχει ζητήσει δημόσια την συνδρομή του κοινού που τυχόν έχει αυτή τη δυνατότητα.

http://www.eff.org/news/archives/2005_10.php#004063

Στην Ευρώπη πάντως, αναπτύσσονται ερευνητικά ινστιτούτα που εκτιμούν το κατά πόσο ένα προϊόν είναι φιλικό προς την προστασία δεδομένων, απονέμοντάς του το σχετικό σήμα. Στο μέλλον, η φιλικότητα προς την προστασία δεδομένων, μάλλον πρόκειται να καταστεί ένα πλεονέκτημα που θα καθιστά ένα προϊόν ανταγωνιστικό σε σύγκριση με όσα δεν παρουσιάζουν την ίδια συμβατότητα με τις ανάγκες της ασφάλειας των πληροφοριών.

Νομοθετική πρόταση καθαρών ρόλων Κράτους-Εκκλησίας.

Η πρόταση νόμου για τον χωρισμό Κράτους - Εκκλησίας που ανακοίνωσε η Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη περιλαμβάνει
- την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου,
-την απαγόρευση αναγραφής θρησκεύματος σε δημόσια έγγραφα,
-την δυνατότητα πολιτικής κηδείας,
-την δυνατότητα για την αποτέφρωση των νεκρών,
-την μετατροπή του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων σε Υπουργείο Παιδείας,
-την κατάργηση της Γενικής Γραμματείας και της Γενικής Διεύθυνσης Θρησκευμάτων,
-την κατάργηση θρησκευτικών υπηρεσιών που εδρεύουν σε διάφορα υπουργεία.

Τα κόμματα χαιρέτησαν την πρόταση και ο ανεξάρτητος βουλευτής Στέφανος Μάνος δήλωσε ότι θα την καταθέσει στο Κοινοβούλιο την 1.12.2005

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=657826&lngDtrID=244

Άμεση ήταν η αντίδραση της Εκκλησίας που καταδίκασε τους εμπνευστές της πρότασης ως "αυτοσχέδιους μάγους της αλλοτρίωσης".

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=658121&lngDtrID=244

Πρώτα απ' όλα η Εκκλησία εισάγει έναν νέο όρο: "αυτοσχέδιος μάγος". Μέχρι στιγμής ξέραμε τον "μαθητευόμενο μάγο" και τον "αυτόκλητο σωτήρα". Θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη εκφραστική καθαρότητα από έναν οργανισμό που πρεσβεύει την επιστροφή στην παραδοσιακή ελληνική γλώσσα, στο βαθμό που να εισηγείται και την επιστροφή του πολυτονικού συστήματος.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=657799&lngDtrID=244

Όσον αφορά την πρόταση, ο καθηγητής κ. Αλιβιζάτος που την παρουσίασε παρατήρησε ότι δεν εισάγει τον "χωρισμό" Κράτους-Εκκλησίας, αλλά την οριοθέτηση των ρόλων. Ο καθηγητής επισήμανε ότι ο χωρισμός προϋποθέτει συνταγματική αναθεώρηση.
Ηαναθεώρηση που αναφέρει ο καθηγητής προφανώς θα περιλαμβάνει το άρθρο 3 καθώς και κάποιες περιφερειακές συνταγματικές διατάξεις, όπως το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει έναν χριστιανικό θρησκευτικό όρκο.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 19, 2005

Ευρωπαϊκό Δικαστήριο: μια ιστορική δίκη για τα προσωπικά δεδομένα.

Σε ένα κατάφωτο Λουξεμβούργο έλαβε χώρα χτες στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων η ακροαματική διαδικασία για την υπόθεση της πρόσβασης των Η.Π.Α. στα προσωπικά δεδομένα των ευρωπαίων επιβατών αεροπορικών εταιριών.
Πρόκειται για την πρώτη δίκη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που έχει επιπτώσεις στην προστασία δεδομένων σε όλη την έκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η διαδικασία είχε ξεκινήσει πέρσι, με αφορμή Συμφωνίες που υπέγραψε η Κομισιόν και το Συμβούλιο ΕΕ με τις Η.Π.Α. Σύμφωνα με τα επίδικα αυτά κείμενα, στα πλαίσια του αγώνα κατά της τρομοκρατίας, το Γραφείο Προστασίας Συνόρων των Η.Π.Α. έχει ηλεκτρονική πρόσβαση σε φακέλους που τηρούν οι αεροπορικές εταιρίες και περιλαμβάνουν έως 34 πεδία προσωπικών δεδομένων ευρωπαίων επιβατών που πρόκειται να ταξιδέψουν αεροπορικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ευρωβουλή προσέβαλε αυτές τις συμφωνίες ενώπιον του Δικαστηρίου, στρεφόμενη κατά της Κομισιόν και του Συμβουλίου. Υπέρ της Ευρωβουλής άσκησε παρέμβαση ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων και υπέρ της Κομισιόν και του Συμβουλίου παρενέβη το Ηνωμένο Βασίλειο.
Σε μια κατάμεστη αίθουσα, με κοινό από όλη την Ε.Ε., οι δικηγόροι των τεσσάρων κοινοτικών θεσμών εμφανίστηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου για να παρουσιάσουν τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς. Τη συνεδρίαση διεύθυνε ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου, Βασίλης Σκουρής.

Οι δικηγόροι του Κοινοβουλίου υποστήριξαν ότι η προσφυγή ακύρωσης της Συμφωνίας με τις ΗΠΑ κατατέθηκε, γιατί η διαδικασία με την οποία αυτή υπογράφηκε δεν ήταν σύμφωνη με την Συνθήκη, αλλά και το περιεχόμενο του κειμένου της παραβιάζει την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την προστασία προσωπικών δεδομένων. Πιο συγκεκριμένα, το Συμβούλιο προχώρησε στη σύναψη της συμφωνίας, χωρίς να περιμένει τη γνώμη του Κοινοβουλίου. Επίσης, το σύστημα πρόσβασης στα προσωπικά δεδομένα από τις ΗΠΑ είναι το σύστημα «pull», κατά το οποίο οι αμερικάνοι εισέρχονται στα αρχεία των αεροπορικών εταιριών και λαμβάνουν όποια δεδομένα θέλουν (από τους σχετικούς φακέλους), ενώ, κατά την εκτίμηση του Κοινοβουλίου, η μόνη νόμιμη περίπτωση διαβίβασης δεδομένων σε άλλη χώρα είναι το σύστημα «push», κατά το οποίο εμείς στέλνουμε στο εξωτερικό τα δεδομένα που εμείς έχουμε επιλέξει. Όπως είπε ο δικηγόρος του Κοινοβουλίου, το σύστημα pull είναι «σαν να τους αφήνουμε να μπαίνουν στο σπίτι μας, αλλά να μην ξέρουμε τι παίρνουν»! Ενώ με το σύστημα push ξέρουμε ποια δεδομένα μεταφέρονται, γιατί εμείς τα στέλνουμε. Το Κοινοβούλιο επιχειρηματολόγησε επίσης πάνω στη βάση της προσβολής του δικαιώματος προστασίας της ιδιωτικής ζωής (άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των δικαιωμάτων του Ανθρωπου), καθώς στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν συντρέχουν οι επιτρεπόμενοι από την αρχή της αναλογικότητας περιορισμοί του δικαιώματος. Συγκεκριμένα, τα 34 δεδομένα θεωρούνται περισσότερα από όσα είναι αναγκαία, η διατήρησή τους για 3,5 χρόνια στα αρχεία των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά υπερβολική, η Συμφωνία δεν προβλέπει δυνατότητες δικαστικής προστασίας των θιγόμενων ευρωπαίων και τελος, και πιο σημαντικό, ο Privacy Act των ΗΠΑ, εφαρμόζεται μόνο σε ιθαγενείς ή μόνιμους κατοίκους των Η.Π.Α. και όχι σε Ευρωπαίους! Δηλαδή, τα προσωπικά δεδομένα ευρωπαίων στην Αμερική δεν τυγχάνουν προστασίας από τον νόμο για την προστασία της ιδιωτικότητας!!!

Η αγόρευση του εκπροσώπου του Ευρωπαίου Επόπτη Προστασίας Δεδομένων που παρενέβη στη δίκη υπέρ της άποψης του Κοινοβουλίου, ήταν η πρώτη παρουσία αυτού του νέου κοινοτικού οργάνου ενώπιον του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Ο εκπρόσωπος του Επόπτη επισήμανε ότι οδηγούμαστε στο εξής νομικό παράδοξο: οι αεροπορικές εταιρίες στην Ευρώπη δεσμεύονται από την κοινοτική προστασία προσωπικών δεδομένων, αφενός, αλλά, με αυτήν την Συμφωνία με τις ΗΠΑ υποχρεούνται να παραβιάσουν την κοινοτική νομοθεσία, επιτρέποντας πρόσβαση από τις Η.Π.Α. Θα μπορούσε κάποιος αερομεταφορέας να αρνηθεί την ηλεκτρονική πρόσβαση από τις Η.Π.Α.; Όχι, γιατί αυτό θα ακύρωνε την πτήση. Συνεπώς οι αερομεταφορείς δεν μπορούν πλέον να τηρήσουν την Οδηγία 95/46 για την προστασία προσωπικών δεδομένων. Επιπλέον πρόσβαση στα αμερικάνικα αρχεία δεδομένων μπορεί να έχουν και τρίτοι, όπως για το F.B.I., το οποίο, βέβαια, δεν δεσμεύεται από καμία διάταξη κοινοτικού δικαίου και μπορεί με τη σειρά του να κάνει ό,τι θέλει με τα προσωπικά δεδομένα στέλνοντάς τα οπουδήποτε για οποιουσδήποτε σκοπούς.

Οι δικηγόροι της Κομισιόν είπαν ότι χωρίς τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ θα υπήρχε στρέβλωση του ελεύθερου ανταγωνισμού, επειδή άλλες εταιρίες θα έδιναν πρόσβαση στα δεδομένα και άλλες όχι. Επίσης είπαν ότι το σύστημα pull δεν απαγορεύεται από το κοινοτικό δίκαιο, αλλά και ότι οι εταιρίες δεν δείχνουν προθυμία για να εφαρμόσουν το σύστημα push (το οποίο θα εφαρμοστεί στην αντίστοιχη συμφωνία με τον Καναδά). Η πρόσβαση των ΗΠΑ ενισχύει την ασφάλεια των αεροπορικών πτήσεων, καθώς μπορούν να εντοπιστούν αντικειμενικά ύποπτα άτομα. Για παράδειγμα, αν ένας επιβάτης ταξιδεύει: α) ασυνόδευτος, β) χωρίς αποσκευές, γ) κοντά στο κόκπιτ και δ) χωρίς να έχει εκδώσει εισιτήριο επιστροφής και ε) παρόμοια δεδομένα υπάρχουν και για άλλους που καθονται κοντά του, θεωρούνται υψηλού κινδύνου. Ως προς το θέμα της διατήρησης των δεδομένων, η Κομισιόν έφερε το επιχείρημα ότι οι ΗΠΑ στην αρχή ήθελαν να αποθηκεύουν τα δεδομένα για 50 χρόνια, ενώ μετά τις διαπραγματεύσεις, φτάσαμε στη Συμφωνία με 3,5 χρόνια διατήρησης. Τα ευαίσθητα δεδομένα, όπως π.χ. οι πολιτικές πεποιθήσεις, «φιλτράρονται» στην Αμερική και διαγράφονται πιο σύντομα (μετά από 1-2 χρονια).

Σε αυτό το σημείο παρενέβη ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου και ρώτησε την Κομισιόν «που ξέρετε ποιο κόμμα μπορεί να υποστηρίζει κάποιος επιβάτης;» Η Κομισιόν απάντησε ότι αυτό μπορεί να προκύπτει μέσα από ορισμένους συνδυασμούς δεδομένων, όπως π.χ. όταν η πτήση γίνεται προς μια πόλη στην οποία γίνεται ένα συνέδριο σοσιαλιστών. Το στοιχείο αυτό μπορεί να σημαίνει ότι οι επιβάτες είναι σοσιαλιστές. «Καλύτερα να ταξιδεύουμε πλέον με το πλοίο στην Αμερική», σχολίασε αυθόρμητα ο Πρόεδρος…
Ο δικηγόρος του Συμβουλίου υποστήριξε ότι δεν παραβιάστηκε η διαδικασία σύναψης μόνο και μόνο επειδή δεν είχαμε γνώμη του Κοινοβουλίου, αφού δεν απαιτείται «σύμφωνη γνώμη» του τελευταίου (σ.σ.: απαιτείται πάντως «γνώμη»…). Επίσης ανέφερε ότι ορισμένα από τα 34 πεδία, δεν αφορούν την ιδιωτική ζωή, είναι πιο «ανώδυνα» και, εξάλλου, τα ευαίσθητα φιλτράρονται. Ως προς την έλλειψη δικαστικής προσφυγής για τους ευρωπαίους, το Συμβούλιο υποστήριξε ότι υπάρχει πάντα η προσφυγή στον Chief Privacy Officer των ΗΠΑ (ο οποίος είναι κάτι σαν Επόπτης Ιδιωτικότητας) και ότι, παρ’όλο που δεν είναι δικαστήριο, κατά τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων , ακόμα κι ένας ανεξάρτητος λειτουργός μπορεί να εγγυηθεί την δίκαιη κρίση μιας υπόθεσης. Επίσης, το Συμβούλιο τόνισε ότι υπάρχει ο κοινοτικός και ο κρατικός δικαστικός έλεγχος.

Ο δικηγόρος του Ηνωμένου Βασιλείου που παρενέβη υπέρ Κομισιόν και Συμβουλίου, ανέφερε επίσης ότι δεν αφορούν και τα 34 πεδία την ιδιωτική ζωή, οι πληροφορίες παρέχονται οικειοθελώς (σ.σ. αλλά ξέρεις ότι αν δεν τις παράσχεις δεν θα ταξιδέψεις: τόσο «οικειοθελώς»…) και ότι οι πολίτες είναι ενήμεροι γιατί όλη η διαδικασία πρόσβασης των ΗΠΑ στα δεδομένα έχει λάβει τόση δημοσιότητα, ώστε δεν παραβιάζονται δικαιώματα με το σύστημα pull.

Στη δευτερολογία της η Κομισιόν επέμεινε στον εκούσιο χαρακτήρα της παροχής των πληροφοριών από τους επιβάτες. Ο Επόπτης Προστασίας Δεδομένων επισήμανε πως τα ευαίσθητα δεδομένα πρώτα μεταφέρονται στις ΗΠΑ και εκεί «φιλτράρονται». Δηλαδή η διαγραφή τους γίνεται κατά βούληση από τις ΗΠΑ…

Η απόφαση του ΔΕΚ που θα ακυρώσει τη Συμφωνία ή θα απορρίψει την προσφυγή του Κοινοβουλίου θα εκδοθεί μετά και την αγόρευση του Γενικού Εισαγγελέα του Δικαστηρίου που έχει προγραμματιστεί για το Νοέμβριο.

Κυριακή, Οκτωβρίου 16, 2005

O e-lawyer στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο


Την Τρίτη το πρωϊ εκδικάζεται από Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ) στο Λουξεμβούργο μία από τις πιο σημαντικές υποθέσεις, αφορώσα την προστασία προσωπικών δεδομένων σε όλη την ΕΕ, αλλά και με παγκόσμιες προεκτάσεις. Πρόκειται για την υπόθεση της διαβίβασης προσωπικών δεδομένων στις ΗΠΑ, των ευρωπαίων επιβατών αεροπορικών πτήσεων από/προς/δια ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ απαιτούν, πλέον, εφόσον κάποιος επιθυμεί να ταξιδέψει αεροπορικώς προς αυτές, να συμπληρώνει ένα έγγραφο που περιέχει γύρω στα 35 πεδία που περιλαμβάνουν προσωπικές του πληροφορίες (Passenger Name Record-PNR data). Το ζήτημα είναι ότι, εφόσον αυτές οι πληροφορίες προέρχονται από κατοίκους της ΕΕ, ενεργοποιείται η Οδηγία 94/46/ΕΚ, σύμφωνα με την οποία η διαβίβαση προσωπικών δεδομένων εκτός ΕΕ γίνεται μόνο εφόσον διαπιστωθεί ότι η χώρα λήψης των δεδομένων εξασφαλίζει επαρκές επίπεδο για την προστασία τους. Επαρκές επίπεδο σημαίνει ότι στη χώρα λήψης των δεδομένων υπάρχει νόμος προστασίας δεδομένων αντίστοιχος με τα ευρωπαϊκά standards και ότι η εφαρμογή του εποπτεύεται από μία ανεξάρτητη αρχή. Το κατά πόσον κάποια χώρα διαθέτει επαρκές επίπεδο προστασίας δεδομένων διαπιστώνεται με μια σύνθετη διαβούλευση της Κομισιόν με τους εκπροσώπους των Αρχών Προστασίας Δεδομένων των κρατών-μελών της ΕΕ και μιας ειδικής Επιτροπής που αποτελείται επίσης από εθνικούς εμπειρογνώμονες.

Οι ΗΠΑ έχει κριθεί ότι δεν διαθέτουν επαρκές επίπεδο προστασίας προσωπικών δεδομένων γιατί ούτε ένας γενικός ομοσπονδιακός νόμος υπάρχει (όπως η Οδηγία 95/46/ΕΚ της Ε.Ε.), ούτε η εποπτεία των υφισταμένων διατάξεων έχει ανατεθεί σε ανεξάρτητη αρχή. Συνεπώς, κανονικά δεν πρέπει να διαβιβάζονται τα προσωπικά δεδομένα στις ΗΠΑ και επομένως οι τελευταίες δεν θα … επιτρέπουν τις πτήσεις των ευρωπαίων προς αυτές! To ερώτημα προς στιγμήν ήταν: ταξίδι στις ΗΠΑ ή προστασία δεδομένων; Φυσικά, το δίλημμα δεν θα μπορούσε παρά να είναι ψευδές, αφού και τα δύο αποτελούν δυνατότητες που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να έχουν ζωτική σημασία για κάποιον.

Το θέμα έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε Η.Π.Α. και Ευρωπαϊκή Ένωση για πάνω από 2 χρόνια. Τελικά, ύστερα από τις διαπραγματεύσεις αυτές η Κομισιόν και το Συμβούλιο της ΕΕ υπέγραψαν μια συμφωνία η καθεμιά με την Η.Π.Α. με την οποία αναγνωρίζουν το «ικανοποιητικό επίπεδο προστασίας δεδομένων» του Γραφείου Προστασίας Συνόρων του Υπουργείου Εσωτερικών των Η.Π.Α. Έτσι, οι εθνικές Αρχές Προστασίας Δεδομένων εξ έδωσαν στη συνέχεια αποφάσεις που επιτρέπουν την διαβίβαση των δεδομένων PNR από τις αεροπορικές εταιρίες στις Η.Π.Α.

Όμως, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έκρινε ότι η συμφωνία αυτή παραβιάζει την κοινοτική νομοθεσία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, τα ατομικά δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες, την αρχή της αναλογικότητας και υπογράφηκε καθ’ υπέρβαση των αρμοδιοτήτων της Κομισιόν. Το Κοινοβούλιο έκρινε επίσης ότι το Συμβούλιο υπερέβη επίσης τις αρμοδιότητές του και ότι, τροποποιώντας στην ουσία την Οδηγία 95/46, παρέκαμψε την διαδικασία της συναπόφασης με το Κοινοβούλιο.
Γι’ αυτούς τους λόγους, το Κοινοβούλιο προσέφυγε ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κατά της Κομισιόν και κατά του Συμβουλίου με αίτημα να ακυρωθούν οι συμφωνίες που υπέγραψαν τα δύο αυτά όργανα με τις ΗΠΑ (αποσκοπώντας, προφανώς, στην επαναδιαπραγμάτευση).


http://europa.eu.int/eur-lex/lex/LexUriServ/site/el/oj/2004/c_228/c_22820040911el00310032.pdf

http://europa.eu.int/eur-lex/lex/LexUriServ/site/el/oj/2004/c_228/c_22820040911el00320033.pdf

Στην υπόθεση αυτή άσκησε παρέμβαση υπέρ των ισχυρισμών του Ευρωκοινοβουλίου και θα πάρει μέρος στην ακροαματική διαδικασία της Τρίτης ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων, η ανεξάρτητη αρχή που είναι επιφορτισμένη με την εποπτεία της προστασίας δεδομένων σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Κατά την φάση της προδικασίας, μάλιστα, το Συμβούλιο και η Κομισιόν ζήτησαν να απορριφθεί η άσκηση της παρέμβασης του Επόπτη. Όμως, το Δ.Ε.Κ. απέρριψε τα επιχειρήματα του Συμβουλίου και της Κομισιόν και επέτρεψε στον Επόπτη να ασκήσει την παρέμβασή του. Σημειωτέον ότι ο Επόπτης, έχοντας συγκροτηθεί ως κοινοτικό όργανο μόλις το 2004, ασκεί για πρώτη φορά αυτήν την αρμοδιότητά του ενώπιον του Δ.Ε.Κ.

http://curia.eu.int/jurisp/cgi-bin/form.pl?lang=el&Submit=%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7&alldocs=alldocs&docj=docj&docop=docop&docor=docor&docjo=docjo&numaff=&datefs=&datefe=&nomusuel=&domaine=&mots=%CE%95%CF%80%CF%8C%CF%80%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82&resmax=100

http://curia.eu.int/jurisp/cgi-bin/form.pl?lang=el&Submit=%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7&alldocs=alldocs&docj=docj&docop=docop&docor=docor&docjo=docjo&numaff=&datefs=&datefe=&nomusuel=&domaine=&mots=%CE%95%CF%80%CF%8C%CF%80%CF%84%CE%B7%CF%82+%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82&resmax=100

Το Συμβούλιο και η Επιτροπή υποστηρίζονται σε αυτήν την δίκη από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Σκοπεύοντας να παρακολουθήσω την ακροαματική διαδικασία αυτής της ιστορικής υπόθεσης στο Δ.Ε.Κ., μία αντιδικία ανάμεσα σε τέσσερα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Κοινοβούλιο, Επιτροπή, Συμβούλιο, Επόπτης) που έχει επιπτώσεις στο μέλλον της προστασίας δεδομένων σε διεθνές επίπεδο, ταξιδεύω αύριο για το Λουξεμβούργο. Νεότερα θα έχω την Τρίτη, αργά το βράδυ.

Νομική προστασία από το spamming

Αντίθετα από ότι πιστεύεται, υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες που επιτρέπουν -υπό όρους- το spamming στην Ελλάδα σήμερα. Υπάρχουν, όμως, και αυστηροί κανόνες, οι οποίοι ορίζουν την προστασία κατά του spamming και, μάλιστα, καθιερώνοντας ένα αρκετά υψηλό ποσό αποζημίωσης. Αλλά, ας τα πάρουμε από την αρχή.

Προϋποθέσεις νομιμότητας του direct marketing.
Η προώθηση πώλησης αγαθών ή υπηρεσιών εξ αποστάσεως με απευθείας μετάδοση του μηνύματος στον παραλήπτη (spamming) προϋποθέτει την χρήση των προσωπικών δεδομένων του τελευταίου. Όπως, για παράδειγμα, την διεύθυνση κατοικίας του για αποστολή συμβατικής διαφημιστικής επιστολής. Αυτή η περίπτωση direct marketing, κατ’ αρχήν θεωρείται επιτρεπτή από το νόμο, καθώς η διαφήμιση αποτελεί αναγκαίο συστατικό της ελεύθερης οικονομίας, εφόσον όμως πληρούνται οι εξής αυστηρές προϋποθέσεις που έχουν καθοριστεί με την απόφαση 50/2000 της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων:

(http://www.dpa.gr/Documents/Gre/Apofaseis/etaireies.doc)

1. Ο παραλήπτης έχει δώσει εκ των προτέρων την σαφή, ειδική και εν πλήρη επιγνώσει συγκατάθεσή του, σύμφωνα με την οποία δέχεται να λαμβάνει τέτοια μηνύματα με χρήση των προσωπικών του δεδομένων. Αυτή η περίπτωση είναι ξεκάθαρη. Αν ο παραλήπτης ΔΕΝ έχει δώσει τη συγκατάθεσή του, ο αποστολέας του μηνύματος πρέπει να τηρήσει τις παρακάτω προϋποθέσεις:
2.1. Ο αποστολέας πρέπει να έχει συλλέξει τα δεδομένα από δημόσια προσβάσιμες πηγές (π.χ. τηλεφωνικό κατάλογο του ΟΤΕ).
2.2. Τα δεδομένα που θα χρησιμοποιηθούν πρέπει να είναι τα απολύτως αναγκαία για τους σκοπούς της επικοινωνίας, δηλαδή η διεύθυνση (ηλεκτρονική ή κανονική), το ονοματεπώνυμο και το επάγγελμα. (Όχι, δηλαδή, δεδομένα όπως π.χ. τα κιλά, που μπορεί να έχει «ψαρέψει» από διάφορες πηγές κάποιο ινστιτούτο που ψάχνει για υπέρβαρους πελάτες- αυτή είναι η απαγορευμένη «εξόρυξη δεδομένων», data mining).
2.3. Ο σκοπός της χρήσης των δεδομένων πρέπει να είναι μόνο η άμεση διαφήμιση και εμπορία και να μην αντίκειται στα χρηστά ήθη.
2.4. Κατά το στάδιο της συλλογής και πριν την πρώτη χρήση των δεδομένων, ο αποστολέας πρέπει να ενημερώσει τα πρόσωπα για την ταυτότητά του, για το ότι πρόκειται να προβεί σε επεξεργασία δεδομένων για διαφημιστικούς σκοπούς, χρησιμοποιώντας τα Χ δεδομένα τους. Αν πρόκειται να χρησιμοποιήσει δεδομένα άνω των 1.000 προσώπων, έχει το δικαίωμα να μην ενημερώσει ατομικά, αλλά με καταχώρηση στον τύπο (σύμφωνα με την απόφαση 408 της Αρχής).
2.5. Τέλος, πριν την χρήση των προσωπικών δεδομένων, ο αποστολέας πρέπει να διαπιστώσει ότι αυτά δεν περιλαμβάνονται στο Μητρώο του άρθρου 13 του Ν.2472/1997. Τι είναι αυτό το μητρώο; Η καλύτερη εισαγωγή στο κεφάλαιο της προστασίας…

Προστασία από το direct marketing

Όπως είδαμε, ακόμα κι αν κάποιος δεν έχει δώσει συγκατάθεση, οι εταιρίες έχουν δικαίωμα, εφόσον ακολουθήσουν τις 5 παραπάνω προϋποθέσεις, να του στέλνουν διαφημιστικά μηνύματα με χρήση των προσωπικών του δεδομένων. Η μόνη δυνατότητα που έχει κάποιος για προστασία είναι να ζητήσει και να εγγραφεί στο Μητρώο του άρθρου 13. Το Μητρώο αυτό είναι ένας κατάλογος προσώπων που δεν επιθυμούν τα δεδομένα τους να τυγχάνουν αντικείμενο επεξεργασίας για διαφημιστικούς σκοπούς (στη διεθνή βιβλιογραφία έχει επικρατήσει αυτοί οι κατάλογοι να λέγονται, μάλλον υποτιμητικά, "Λίστες Ροβινσώνων"). Το Μητρώο αυτό τηρεί η Αρχή Προστασίας Δεδομένων και είναι δημόσια προσβάσιμο. Πριν μια εταιρία ξεκινήσει ένα πρόγραμμα direct marketing, υποχρεούται να συμβουλεύεται το Μητρώο και να διαγράφει από τον κατάλογο της, τα πρόσωπα που έχουν εγγραφεί στο Μητρώο.
Εδώ θα βρείτε μια αίτηση για να καταχωρηθείτε στο Μητρωο του άρθρου 13.
http://www.dpa.gr/Documents/Gre/Com/AITISI.doc

Αν κάποιος, παρόλο που έχει εγγραφεί στο Μητρώο, συνεχίσει να λαμβάνει διαφημιστικά μηνύματα έχει δικαίωμα καταγγελίας στην Αρχή (η οποία θα επιβάλλει στην εταιρία πρόστιμο), αλλά και δικαίωμα αποζημίωσης που ασκείται με αγωγή στα δικαστήρια. Ο νόμος μάλιστα αναφέρει ότι το ελάχιστο ποσό αποζημίωσης είναι 6.000 ευρώ. Σε δύο περιπτώσεις τέτοιων αγωγών, τα δικαστήρια της Αθήνας επιδίκασαν τις αποζημιώσεις σε πρόσωπα που παρόλο που είχαν εγγραφεί στο Μητρώο του άρθρου 13, λάμβαναν διαφημιστικές επιστολές στη διεύθυνση κατοικίας τους. Οι εταιρίες άσκησαν εφέσεις κατά των αποφάσεων, αλλά και το εφετείο επικύρωσε την απόφαση των πρωτοβάθμιων δικαστηρίων, οπότε αναγκάστηκαν να πληρώσουν οι εταιρίες, με την επιβάρυνση μάλιστα των δικαστικών εξόδων.

Αλλά, ακόμα κι αν κάποιος ΔΕΝ έχει γραφτεί στο Μητρώο, αν μπορεί να αποδείξει ότι μια εταιρία δεν τήρησε τις προϋποθέσεις νομιμότητας του direct marketing, μπορεί να διεκδικήσει την αποζημίωση. Ένας από τους πιο σοβαρούς λόγους παρανομίας θεωρείται η μη τήρηση της υποχρέωσης ενημέρωσης πριν την χρήση προσωπικών δεδομένων ατομικά ή –αν τα πρόσωπα είναι πάνω από 1.000- μέσω του τύπου. Αν κάποιος σας στείλει διαφημιστικό μήνυμα χωρίς προηγούμενη ενημέρωση, παρανομεί σε κάθε περίπτωση.

Η αλήθεια είναι ότι για την προστασία δεδομένων στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες (δηλ. και στο internet) υπάρχει η Οδηγία 2002/58/ΕΚ που δεν έχει ακόμα ενσωματωθεί στο ελληνικό δίκαιο. Ο Ν.2774/1999 (υπό κατάργηση, αλλά εν ισχύ) που ενσωμάτωσε την προηγούμενη σχετική οδηγία έχει αποκλείσει τη δυνατότητα χρήσης προσωπικών δεδομένων για λόγους άλλους από την εκτέλεση της τηλεπικοινωνιακής σύμβασης, αν το πρόσωπο δεν έχει δώσει συγκατάθεση. Επίσης, ο νόμος για την προστασία του καταναλωτή Ν.2251/1994, αποκλείει το direct marketing και το spamming χωρίς προηγούμενη ρητή συγκατάθεση του υποκειμένου των δεδομένων, εκτός αν τα δεδομένα έχουν περιέλθει στον αποστολέα από προηγούμενη συναλλαγή ή -πάλι- από δημόσια προσβάσιμες πηγές. Βέβαια, ο νόμος αυτός, όντας προγενέστερος του 2774/1999, πρέπει να θεωρηθεί καταργημένος και ο κανόνας στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες να θεωρείται μόνο η προηγούμενη συγκατάθεση.
Το πρακτικό πρόβλημα στο internet spamming είναι ότι για να στραφεί κανείς δικαστικά ή διοικητικά κατά του προσβολέα πρέπει να γνωρίζει ποιος είναι αυτός (πρόβλημα, ειδικά στις περιπτώσεις που είναι κάποιος από το εξωτερικό)…

Σάββατο, Οκτωβρίου 15, 2005

Το νέο καθεστώς Συμπράξεων Δημοσίων και Ιδιωτικών Φορέων


Ο νέος νόμος 3389/2005 εισάγει νέες διαδικασίες (και έννοιες) στο χώρο του ιδιωτικού outsourcing σε πεδία της δημόσιας δράσης. Αμέσως διευκρινίζεται ότι οι συμβάσεις αυτές ως «ιδιωτικούς φορείς» εννοούν μόνο νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου και όχι φυσικά πρόσωπα (για να μη σπεύσει κανείς να εντοπίσει άλλη μια μέθοδο καταστρατήγησης της νομοθεσίας προσλήψεων στο δημόσιο). Επίσης, οι Ιδιωτικοί Φορείς δεν είναι άμεσα συμβαλλόμενα μέρη, αλλά συμμετέχουν στις συμπράξεις μέσω μια νέας μορφής Α.Ε., της «ανώνυμης εταιρίας ειδικού σκοπού» που υποχρεούνται να συστήσουν, προκειμένου να υπογράψουν τη σύμβαση με το Δημόσιο.

Ποια είναι η διαφορά λοιπόν από τις συνήθεις διοικητικές συμβάσεις; Ότι οι Ιδιωτικοί φορείς σε αυτή τη νέα μορφή συνεργασίας με το δημόσιο αναλαμβάνουν ουσιώδες μέρος των κινδύνων που συνδέονται με την χρηματοδότηση, την κατασκευή, τη διαθεσιμότητα ή τη ζήτηση του αντικειμένου της Σύμπραξης, το διαχειριστικό και τον τεχνικό κίδνυνο. Επίσης, ουσιώδης διαφορά σε σχέση με τις συνήθεις συνεργασίες με το δημόσιο είναι ότι η χρηματοδότηση στις Συμπράξεις, γίνεται με κεφάλαια και πόρους που εξασφαλίζουν (εν όλω ή εν μέρει) οι Ιδιωτικοί Φορείς. Ο νέος νόμος αφορά μόνο συμπράξεις με οικονομικό αντικείμενο που δεν υπερβαίνει τα 200.000.000 ευρώ (προ Φ.Π.Α.).

Ο νόμος σπεύδει να διευκρινίσει ότι δεν μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο σύμπραξης οι δραστηριότητες που κατά το Σύνταγμα ανήκουν άμεσα και αποκλειστικά στο Κράτος και κυρίως η εθνική άμυνα, η αστυνόμευση, η απονομή της δικαιοσύνης και η εκτέλεση των ποινών που επιβάλλονται από τα αρμόδια δικαστήρια. Αυτός είναι ο «πυρήνας» της κρατικής κυριαρχίας στον τομέα –ας πούμε- παροχής υπηρεσιών. Και είναι ανεκχώρητος στο ιδιωτικό outsourcing.

To θεσμικό όργανο που εγκρίνει την υπάγωγή Συμπράξεων στις διατάξεις του νέου νόμου, αποφασίζει την ένταξη στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του καταβλητέου στους Ιδιωτικούς Φορείς συμβατικού ανταλλάγματος , αποφασίζει για τη συμμετοχή ή μη του Δημοσίου στη χρηματοδότηση της κατασκευής έργων που αποτελούν το αντικείμενο της Σύμπραξης και, γενικά, εποπτεύει τις νέας μορφής Συμπράξεις είναι μία… όχι, όχι ανεξάρτητη αρχή, όπως κάποιος ίσως περίμενε! Είναι η Διυπουργική Επιτροπή Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΔΕΣΔΙΤ), που αποτελείται από τους Υπουργούς Οικονομικών, Ανάπτυξης, ΠΕΧΩΔΕ, και τους υπόλοιπους υπουργούς που εποπτεύουν τον αντίστοιχο κάθε φορά Δημόσιο Φορέα που πρόκειται να συμμετάσχει στη σύμπραξη. Πρόεδρος της ΔΕΣΔΙΤ είναι ο Υπουργός Οικονομικών.

Η ΔΕΣΔΙΤ επικουρείται από Ειδική Γραμματεία Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομεά (ΕΓΣΔΙΤ). Η Ε.Γ.Σ.Δ.Ι.Τ. γνωστοποιεί, στους κατά περίπτωση αρμόδιους Δημόσιους Φορείς, την ένταξη έργων ή υπηρεσιών της αρμοδιότητας τους στον Κατάλογο Προτεινόμενων Συμπράξεων και καλεί αυτούς μέσα σε αποκλειστική προθεσμία δύο μηνών από τη λήψη της σχετικής ειδοποίησης, να υποβάλουν αίτηση στη Δ.Ε.Σ.Δ.Ι.Τ. για την υπαγωγή της συγκεκριμένης Σύμπραξης στις διατάξεις του νόμου αυτού ("Αίτηση Υπαγωγής").

Περαιτέρω, ο νόμος προβλέπει ένα σύστημα διαδικασίας ανάθεσης του έργου στους δημόσιους φορείς, με εισαγωγή νέας ορολογίας (π.χ. «Ιδιαίτερα πολύπλοκή σύμβαση» νοείται κάθε σύμβαση της οποίας οι βασικές παράμετροι (τεχνικές, χρηματοοικονομικές, λειτουργικές, νομικές και άλλες) δεν μπορούν αντικειμενικά να προσδιορισθούν εξαρχής από την Αναθέτουσα Αρχή.). Οι διαφορές που αφορούν την εφαρμογή, την ερμηνεία ή το κύρος των Συμπράξεων δεν επιλύονται από τα δικαστήρια, αλλά με διαιτησία.

http://www.parliament.gr/ergasies/nomosxedia/ValidNomosxedio/s-dimosio-pap.pdf


Ο νέος νόμος φιλοδοξεί να κωδικοποιήσει τις αναθέσεις μικρού και μεσαίου οικονομικού μεγέθους δημόσιων αυτοχρηματοδοτούμενων έργων σε ιδιώτες. Παρόλο που επιχειρεί να εισαγάγει μια νέας μορφής επιχειρηματικότητα, στην ουσία ομαδοποιεί μία κατηγορία διοικητικών συμβάσεων, η οποία στην πράξη μπορεί να αποδειχθεί το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Εντυπωσιάζει η γραφειοκρατική δομή που εισάγεται με το νόμο, η οποία μπορεί να φαίνεται κάπως πολύπλοκη και "βαρειά", αλλά τουλάχιστον επί του παρόντος είναι ξεκάθαρη: δεν χρειάζεται –μάλλον- να ψάξει κανείς και σε άλλες διατάξεις για να ενημερωθεί για τις Συμπράξεις. Φυσικά κανείς δεν μας εγγυάται ότι δεν θα έρθει αύριο η ΕΕ να πει ότι δεν έπρεπε το εποπτεύον όργανο να είναι διυπουργική επιτροπή, αλλά ανεξάρτητη αρχή (αν και από την Αιτιολογική Έκθεση του νομοσχεδίου προκύπτει ότι οι συντάκτες του αξιοποίησαν όλο το σχετικό υλικό που προέρχεται από κοινοτικά όργανα: http://www.parliament.gr/ergasies/nomosxedia/EisigisiEpitropon/s-dimosio-eis.pdf). Και αυτό το σημείο επίσης εντυπωσιάζει. Από την πλειοδοσία στην δημιουργία νέων ανεξάρτητων αρχών, επιστρέφουμε στο παλιό, παραδοσιακό, υπουργικό Δημόσιο. Και η πολιτική ευθύνη «επιστρέφει» στην κυβέρνηση. Η οποία έχει και το μαχαίρι και το καρπούζι, ανεξάρτητα από το τι θα εισηγείται κάθε φορά η Ειδική Γραμματεία που επικουρεί την Διυπουργική Επιτροπή. Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση θα δώσει καρπούζι και σε άλλους ή μόνο σε εκείνους που την προμήθευσαν με το μαχαίρι.

Όποιος αρνείται το DNA test, έχει... άδικο!

Υπόθεση που αφορά αναγνώριση πατρότητας:

"Όταν ο φερόμενος ως πατέρας, εναγόμενος, αρνείται, χωρίς να συντρέχουν δικαιολογητικοί της αρνήσεως λόγοι, να υποβληθεί στις εξετάσεις που διατάχθηκαν από το δικαστήριο, τεκμαίρεται αμαχήτως, από την άρνηση εκείνου, που υποχρεώθηκε σε εξετάσεις να υποβληθεί σ' αυτές, ό,τι ευνοϊκό για τον αντίδικο του θα περιείχε η έκθεση των ιατρών αν η πραγματογνωμοσύνη που διατάχθηκε γινόταν κανονικά. Από το στοιχείο δε αυτό, συνεκτιμώμενο ε λ ε ύ θ ε ρ α μαζί με τα λοιπά αποδεικτικά μέσα, μπορεί το δικαστήριο να οδηγηθεί σε θετική ή αρνητική για την πατρότητα του εναγομένου κρίση, αναλόγως αν από τις άλλες αποδείξεις προκύπτει ή όχι η έλλειψη αναγκαίας για την πατρότητα προϋποθέσεως. Η σύγχρονη με τα λοιπά μέσα αποδείξεως διάταξη από το δικαστήριο της ανωτέρω πραγματογνωμοσύνης δεν καθιστά εκ του λόγου αυτού δικαιολογημένη την άρνηση του φερόμενου ως πατέρα εναγομένου, να υποβληθεί στις εξετάσεις που διατάχθηκαν από το δικαστήριο και ανατρέπει το τεκμήριο, ούτε μεταβάλλει το βάρος αποδείξεως της ιστορικής βάσεως της αγωγής, που φέρει ο ενάγων."
Άρειος Πάγος, απόφαση 3/2005
Δηλαδή ο Άρειος Παγος λέει: δεν μου αρκούν τα λοιπά αποδεικτικά μέσα που μπορείς να φέρεις, εγώ για να πειστώ θέλω να κάνεις και το DNA test, γιατί διαφορετικα θεωρώ ότι, κατά ΑΜΑΧΗΤΟ ΤΕΚΜΗΡΙΟ έχεις άδικο.
Πρώτα απ' όλα, τα "αμάχητα τεκμήρια" είναι αντισυνταγματικά, γιατί αποστερούν από ένα πρόσωπο το δικαίωμά του να τα αντικρούσει με αντίθετα επιχειρήματα και αποδείξεις ενώπιον δικαστηρίου, οπότε περιορίζεται το συνταγματικό του δικαίωμα δικαστικής προστασίας (άρθρο 20§1 Συντάγματος).
Δεύτερον, ο Άρειος Πάγος θεωρεί ότι όποιος αρνείται να υποβληθεί σε γενετικές εξετάσεις κάτι θέλει να αποφύγει. Κάτι που είναι σχετικό με την έκβαση των εξετάσεων για την δίκη που εκκρεμεί. Αυτή η προσέγγιση είναι απολύτως εσφαλμένη, γιατί αποστερεί τον πολίτη απο το δικαίωμά του να προσκομίσει ηπιότερο αλλά επαρκές μέσο απόδειξης για την πατρότητα του παιδιού του, χωρίς να υποβληθεί στην προσβολή της προσωπικότητας που αναγκαστικά συνεπάγεται ένα test DNA. Έχει κάθε δικαίωμα ακόμα και να αμφιβάλλει για την αξιοπιστία αυτού του test, στο κάτω κάτω. Γιατί να δεχτεί κάποιος τη μετατροπή του σώματός του και του γενετικού του υλικού και των ευαίσθητων προσωπικών του δεδομένων σε "αποδεικτικό μέσο";

Ακόμα εκκαθαρίζουν την Πολιτιστική Πρωτεύουσα-Θεσσαλονίκη 1997!

"Η προθεσμία της εκκαθάρισης του «Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης - Θεσσαλονίκη 1997», που προβλέπεται στο άρθρο 44 του ν. 3316/2005 (ΦΕΚ 42 Α'), παρατείνεται, από τότε που έληξε μέχρι 31.12.2005. Ομοίως παρατείνεται μέχρι 31.12.2005 και η θητεία του ορισθέντος με την υπ' αριθμ. ΥΠΠΟ/ΔΙΟΙΚ/ ΤΔΠΕΦ/13973/1200 (ΦΕΚ258 Β') απόφαση Πενταμελούς Συμβουλίου Εκκαθάρισης. Η αμοιβή των εκκαθαριστών καθορίζεται με κοινή απόφαση των Υπουργών Πολιτισμού και Οικονομίας και Οικονομικών"
Νόμος 3390/2005

Το δικαίωμα προεξόφλησης δανείου χωρίς ποινή

Τις τελευταίες μέρες επιβλήθηκε πρόστιμο από το Υπουργείο Ανάπτυξης εις βάρος Τραπεζών για τις ποινές που επέβαλαν στους καταναλωτές, επειδή οι τελευταίοι είχαν την δυνατότητα να προεξοφλήσουν τα δάνειά τους πριν από τις προγραμματισμένες ημερομηνίες των δόσεων!

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=656442

Στο μικροσκόπιο των ελεγκτικών φορέων βρίσκεται επίσης η χρέωση των τραπεζικών υπηρεσιών. Δεν είναι τυχαίο ότι μια τράπεζα χρέωνε ακόμα και την αποστολή του λογαριασμού στην διεύθυνση του οφειλέτη!
Οι ελεγκτικοί φορείς είναι:
α) η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή (Υπουργείο Ανάπτυξης), η οποία λειτουργεί μέχρι να οργανωθεί ο Συνήγορος Καταναλωτή, ο οποίος έχει διοριστεί από τον προηγούμενο Μάιο, αλλά δεν έχουμε δει να έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής κάποια μορφή δράσης,
β) ο Τραπεζικός Μεσολαβητής, όργανο αυτορρύθμισης που έχει συγκροτηθεί με πρωτοβουλία των ίδιων των τραπεζών, ώστε οι πολίτες να απευθύνονται σε αυτόν και να γλιτώνουν τις χρονοβόρες και δαπανηρές δικαστικές διαδικασίες και
γ) οι Ενώσεις Καταναλωτών, όπως η ΕΚΠΟΙΖΩ, οι οποίες έχουν δικαίωμα κατάθεσης συλλογικής αγωγής εναντίον των τραπεζών, ενώπιον των δικαστηρίων (πρόκειται για μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις του ελληνικού δικαίου που επιτρέπεται η άσκηση συλλογικής αγωγής).
Το πρώτο εξάμηνο του 2005 , κατέθεσαν αγωγή 3.600 καταναλωτές για λόγους επιβολής ποινής λόγω προεξόφλησης δανείων. 2.500 έχουν προσφύγει στον Τραπεζικό Μεσολαβητή, 1.000 στην ΕΚΠΟΙΖΩ και 100 στην ΓΓ Καταναλωτή.
Χρήσιμα links:
ΓΓ Καταναλωτή
Τραπεζικός Μεσολαβητής
ΕΚΠΟΙΖΩ
Σημειώνουμε ότι το θέμα, βέβαια, θα "κλείσει", όταν θα έχουμε μια αρεοπαγητική απόφαση που να αποφαίνεται για τη νομιμότητα της ποινικής ρήτρας. Οι ίδιες οι τράπεζες εξετάζουν την κατάργηση του μέτρου, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν πρόκειται σαφώς οι ίδιες να έρθουν και να διαγράψουν υφιστάμενες απαιτήσεις βάσει του πέναλτι, αλλά ενδεχομένως να το καταργήσουν στο μέλλον.
Νομίζω ότι η υπόθεση έχει ελπίδες, καθώς τα δικαστήρια τα τελευταία χρόνια έχουν επιδείξει ιδιαίτερη ευαισθησία σε θέματα προστασίας καταναλωτή, αναγνωρίζοντας ότι αυτός ειναι το αδύναμο μέρος και ότι το γεγονός πως υπογράφει μια δανειστική σύμβαση προσχώρησης επειδή την δεδομένη στιγμή βρίσκεται αντικειμενικά σε ανάγκη, δεν σημαίνει ότι πρέπει να θεωρηθεί ότι πράγματι θα υπέγραφε κάτι τέτοιο αν βρισκόταν σε διαπραγματευτική ισοτιμία με την τράπεζα.

Συνταγματικό δημοψήφισμα στο Ιράκ.

Σήμερα προσέρχονται στις κάλπες οι ιρακινοί για να αποφασίσουν αν επιθυμούν να τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο Συντάγματος που εκπονήθηκε τον τελευταίο χρόνο.Αρχικά το νέο Σύνταγμα είχε εγκριθεί από τους αντιπροσώπους των Κούρδων και των σιιτών, όχι όμως και από τους σουνίτες. Τελικά, το μεγαλύτερο κόμμα των σουνιτών αποφάσισε να στηρίξει το νέο Καταστατικό Χάρτη, αφού εξασφάλισε διαβεβαιώσεις επί ορισμένων θεμάτων.
Ιρακινοί αστυνομικοί και στρατιώτες με την υποστήριξη των αμερικανικών δυνάμεων φρουρούν τα περίπου 6.000 εκλογικά κέντρα της χώρας.
Λίγες ώρες προτού ανοίξουν οι κάλπες σημειώθηκαν έκτροπα με αποτέλεσμα τρεις νεκρούς και τρεις τραυματίες.
Η είδηση θυμίζει έναν "κανόνα" αναγνωρίσιμο στο χώρο της συνταγματικής ιστοριας: τα Συντάγματα έρχονται να επισφραγίσουν το τέλος ανώμαλων περιόδων, όπως οι πόλεμοι (εμφύλιοι ή μη), οι δικτατορίες, οι αποσχίσεις, οι βίαιες ανατροπές. Το Σύνταγμα είναι η τάπα που φράσσει την διαρροή του αίματος. Χωρίς αίμα, δεν έχεις ανάγκη το Σύνταγμα. Και βρίσκεις ένα σωρό λόγους να το απορρίψεις.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 14, 2005

Οι ντροπιαστικές συνθήκες κράτησης αλλοδαπών παιδιών.


Στο ελληνικό δίκαιο δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στη νομική μεταχείριση ενηλίκων και ανηλίκων αλλοδαπών. Αυτό έχει σαν συνέπεια να παραβιάζεται η διεθνής νομοθεσία για την προστασία των ανηλίκων, η οποία δεσμεύει και την Ελλάδα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ανήλικοι οι οποίοι δεν βρίσκονται νόμιμα στην χώρα,να κρατούνται σε αστυνομικά κρατητήρια. Ο νόμος λέει ότι η διοικητική κράτηση γίνεται μόνο για την διακρίβωση της ταυτότητας του αλλοδαπού. Όμως, ύστερα από έρευνες του Συνηγόρου του Πολίτη, διαπιστώθηκε ότι οι ανήλικοι σε αρκετές περιπτώσεις κρατούνται πολλές μέρες, μαζί με ενήλικους, σε ασφυκτικούς χώρους, χωρίς φυσικό φωτισμό και εξαερισμό, με άθλιες συνθήκες υγιηνής, χωρίς ιατρική φροντίδα, χωρίς κανονικά ντους, αρκετές φορές χωρίς να έχουν σεντονια και μαξιλάρια. Στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς μας είναι πιθανό να υπάρχουν παιδιά 12 ετών που κοιμουνται στο πάτωμα.
Ο Συνήγορος του Πολίτη έχει κάνει μια εκτεταμένη έρευνα και υπέβαλε μια Ειδική Έκθεση στον Πρωθυπουργό και στους αρμόδιους Υπουργούς για το θέμα. Με βάση μια άψογη ερμηνεία του νομικού πλαισίου υποδεικνύει ότι η αστυνομική κράτηση ανήλικων αλλοδαπών που δεν βρίσκονται νόμιμα στη χώρα είναι ασύμβατη με το διεθνές δίκαιο προστασίας των παιδιών και ότι ως εκ τούτου πρέπει να απαγορευτεί. Η κράτηση πρέπει να αντικατασταθεί με ηπιότερα μέτρα που αποσκοπούν μόνο στην διαπίστωση της ταυτότητας (όπως λέει ο νόμος), όπως η φιλοξενία σε ειδικούς χώρους προστασίας ανηλίκων.
Στην Ειδική Έκθεσή του, ο Συνήγορος παραθέτει και φωτογραφίες από τις συνθήκες κράτησης των παιδιών:
Νομικά είναι αδιανόητο ένα κράτος να επιφυλάσσει την συμπεριφορά που προβλέπεται για τους εγκληματίες σε άτομα που υποχρεούται από τι διεθνές δίκαιο να προστατεύει. Ο φάκελος αυτός θα κλείσει όταν οι ανήλικοι αφεθούν ελεύθεροι να ζήσουν τα παιδικά τους χρόνια. Που για πολλούς από αυτούς, ακόμα και έξω από τα κρατητήρια δεν θα είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολα.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 12, 2005

Διαφάνεια από το Συμβούλιο της ΕΕ ζητά ο Euro-Ombudsman


O Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής, Καθηγητής κ. Νικηφόρος Διαμαντούρος, φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα την Ειδική Έκθεσή του για την απουσία δημοσιότητας στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου της ΕΕ όταν αυτό ασκεί τις νομοθετικές του αρμοδιότητες.
Η έρευνα του Διαμεσολαβητή προέκυψε κατόπιν παραπόνου που κατέθεσε γερμανός Ευρωβουλευτής, ένα γερμανικό κόμμα και ένας αντιπρόσωπος της νεολαίας του ίδιου κόμματος.
Το νομικό επιχείρημα είναι ότι το Συμβούλιο, συνεδριάζοντας κεκλεισμένων των θυρών όταν ασκεί τη νομοθετική του αρμοδιότητα, παραβιάζει το άρθρο της 1§2 της Συνθήκης που αναφέρει ότι τα όργανα της Ένωσης λαμβάνουν αποφάσεις με όσο το δυνατό μεγαλύτερη δημοσιότητα, ανοικτότητα, διαφάνεια. Επομένως, κατά την εκτίμηση του Διαμεσολαβητή, η δράση του Συμβουλίου κατ' αυτό τον τρόπο συνιστά "κακοδιοίκηση" (maladministration). Κακοδιοίκηση υφίσταται όταν ένα δημόσιο όργανο αποτυγχάνει να ενεργήσει σύμφωνα με κανόνα ή αρχή που το δεσμεύει (Ορισμός του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή, 2002).
Το Συμβούλιο όμως, επικαλείται το αντίθετο επιχείρημα, ότι βρίσκεται στη δική του διακριτική ευχέρεια να προσδιορίσει τον βαθμό δημοσιότητας μιας διαδικασίας, προβάλλοντας ότι το θέμα είναι πολιτικό και όχι νομικό. Ότι ο Διαμεσολαβητής, γι' αυτό το λόγο, είναι αναρμόδιος να επιληφθεί του θέματος. Και ότι η "διαφάνεια" που αναφέρει η Συνθήκη στο συγκεκριμένο άρθρο, λόγω της διατύπωσής του, αφορά την μελλοντική Ένωση και όχι το παρόν καθεστώς, σαν να είναι μια προγραμματική δήλωση κι όχι μια νομικά δεσμευτική αρχή...
http://www.euro-ombudsman.eu.int/special/pdf/en/032395.pdf

Από την έκθεση του Διαμεσολαβητή κρατάω περισσότερο την πρώτη ανταπόκριση του Σολάνα, όταν το 2003 κατατέθηκε το παράπονο από τους γερμανούς: "Κρατήστε την υπόθεσή σας και θα την ξανασυζητήσουμε όταν θα έχουμε το Ευρωσύνταγμα". Γιατί το Ευρωσύνταγμα εισήγαγε τελείως διαφορετικές διαδικασίες δημοσιότητας όσον αφορά την νομοθεσία της Ένωσης.
Η απόρριψη του Ευρωσυντάγματος δίνει, λοιπόν, το επιχείρημα στο Συμβούλιο να επικαλείται το "πολιτικό" δικαίωμά του να κρατάει κλειστές τις νομοθετικές συνεδριάσεις του, παραπέμποντας εμμέσως, αλλά σαφώς, στα πρόσφατα δημοψηφίσματα που αμφισβήτησαν τις θεμελιώδεις συνταγματικές προοπτικές (το "μέλλον") της Ένωσης όπως περιλαμβάνονταν σε αυτο το κείμενο, μεταξύ των οποίων και η αρχή της διαφάνειας. Αυτήν την λαϊκή ετυμηγορία καρπώνεται σήμερα το Συμβούλιο, διαστρεβλώνοντας, κατά το δοκούν, το μήνυμα/νόημα των "όχι" στα σχετικά δημοψηφίσματα.
Φυσικά, ο Διαμεσολαβητής απέρριψε αυτή την εκδοχή, αναφέροντας ότι είναι θεμελιώδες δικαίωμα κάθε πολίτη να έχει πρόσβαση στις διαδικασίες ενός νομοθετικού οργάνου. Αυτή η αρχή, όμως, σεβαστή από όλα τα δημοκρατικά κράτη για τις εσωτερικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, δυστυχώς δεν είναι κατοχυρωμένη -με τη σαφήνεια που τη διατυπώνει ο Διαμεσολαβητής- σε κάποιο δεσμευτικό για το Συμβούλιο νομικό κείμενο. Η δεσμευτικότητά της απορρέει, βέβαια, από τον θεμελιώδη χαράκτήρα της, αλλά η ρητή κατοχύρωση θα της προσέδιδε την υπεροχή του αδιαμφισβήτητου. Άλλη βαρύτητα έχει να διαγιγνώσκει την ύπαρξη μιας αρχής ο Διαμεσολαβητής κι άλλη θα είχε αν ήταν διατυπωμένη σε ένα συνταγματικό κείμενο που δεσμεύει το Συμβούλιο.
Παρόλη τη γνωστή εξέλιξη με το Ευρωσύνταγμα, ο Διαμεσολαβητής αναφέρει στην έκθεσή του ότι την εποχή της διερεύνησης του παραπόνου, τα κράτη μέλη είχαν συμφωνήσει πάνω στο κείμενο της Συνθήκης για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης. Συνεπώς, οι αρχές του κειμένου αυτού είχαν κατ' αρχήν αποτελέσει τον κοινό τόπο μιας διακυβερνητικής συμφωνίας, με την επιφύλαξη της εσωτερικής επικύρωσης από κάθε χώρα. Επιπρόσθετα, ο Διαμεσολαβητής ερμηνεύει ως δεσμευτική την αρχή του άρθρου 1§2 της ΣυνθΕΕ και για το καθεστώς της παρούσας Ένωσης, καταλήγοντας στην Σύσταση: "Το Συμβούλιο της ΕΕ θα πρέπει να αναθεωρήσει την άρνησή του να αποφασίσει να συνεδριάζει δημόσια όταν ενεργεί ως νομοθετικό όργανο".
Και πάλι, όμως, μιλάμε για ερμηνεία. Και όταν για τόσο σημαντικά θεσμικά θέματα υπάρχει ανάγκη ερμηνείας επιβάλλεται είτε η αναθεώρηση είτε η δικαστική διάγνωση.

Πρωτοβουλία Κομισιόν για τη μουσική στο Ίντερνετ

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (φωτο: το κεντρικό κτίριο στις Βρυξέλλες) εξέδωσε σήμερα μια Σύσταση για την διαχείριση των δικαιωμάτων σε μουσικά έργα που διακινούνται on line. H Σύσταση αποσκοπεί στην υιοθέτηση μέτρων για τις άδειες χρήσης πνευματικής ιδιοκτησίας σε υπηρεσίες on line. Οι βελτιώσεις είναι απαραίτητες, καθώς οι διαδικτυακές υπηρεσίες, όπως η εκπομπές μέσω Internet ή η διάθεση μουσικών αρχείων κατά παραγγελία, προϋποθέτουν τη νομική διευθέτηση που καλύπτει τις δραστηριότητές εντός ΕΕ. Η απουσία του σχετικού θεσμικού πλαισίου σε επίπεδο ΕΕ είναι ένας ανασταλτικός παράγοντας στην ανάπτυξη των διαδικτυακών υπηρεσιών που παρέχουν πρόσβαση σε μουσικά έργα.
Ο Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς και Υπηρεσιών Charlie McCreevy δηλώνει ότι σήμερα κατατέθηκαν εφαρμόσιμες προτάσεις για το πως θα βελτιωθεί η αδειοδότηση χρήσης μουσικών έργων στο Ίντερνετ. "Πιστεύω ότι αυτή η Σύσταση εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στην εύκολη αδειοδότηση και τη διατήρηση της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, ώστε να μην ευτελίζεται το περιεχόμενο των έργων. Στα πλαίσια της καλής νομοθεσίας και επί του παρόντος ως ένα πρωτο βήμα, κάνω μια σύσταση για το πως θα έπρεπε να αναπτυχθεί η αγορά. Θα παρακολουθώ στενά την κατάσταση και εφόσον δεν είμαι ικανοποιημένος από την πρόοδο που θα παρουσιαστεί θα προβώ σε δραστικότερες κινήσεις."
Το κείμενο της Σύστασης:
Υπενθυμίζεται ότι η Σύσταση δεν περιέχει νομικά δεσμευτικούς κανόνες, αλλά αποτελεί ένα κείμενο soft law.
Το κείμενο αναφέρει ότι οι δικαιούχοι μουσικών έργων θα πρέπει να έχχουν το δικαίωμα να αναθέτουν την διαχείρισή τους σε on-line υπηρεσίες ανεξάρτητα από την εδαφική του εγκατάσταση. Επίσης με την σύσταση επιχειρείται ένας αναπροσδιορισμός των σχέσεων ανάμεσα σε δικαιούχους και οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης. Οι τελευταίοι αποκτούν ευρύτερες υποχρεώσεις ενημέρωσης, γεγονός που ενισχύει την διαφανή λειτουργία τους.

Ανάθεση οργάνωσης της ΡΑΕ σε ιδιώτη


Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας έχει προκηρύξει διαγωνισμό για την ανάθεση του έργου της διοικητικής αναδιοργάνωσής της σε Σύμβουλο. Πλαφόν προσοφορών έχει οριστεί το ποσό των 300.000 ευρώ.
Η προκήρυξη βρίσκεται εδώ:

http://www.rae.gr/K2/RFP_consultant.pdf

Η ΡΑΕ είναι η πρώτη ανεξάρτητη ρυθμιστική αρχή που αναθέτει την εξ ολοκλήρου αναδιοργάνωσή της σε Σύμβουλο. Από πλευράς διοικητικής στρατηγικής η κίνηση δεν μπορεί παρά να χαιρετιστεί ως ένδειξη αποφασιστικότητας προκειμένου να βρεθούν αποτελεσματικές λύσεις σε θέματα διοικητικής οργάνωσης.
Από την άλλη πλευρά, το φαινόμενο δεν μπορεί παρά να αποτελεί κατάφαση της αναποτελεσματικότητας των ίδιων των μελών της ΡΑΕ ως προς την ουσιαστική άσκηση ορισμένων από τις αρμοδιότητές τους. Διαβάζουμε για παράδειγμα στην προκήρυξη ότι μία από τις αποστολές του Συμβούλου θα είναι να κωδικοποιήσει τις αρμοδιότητες της Αρχής. Δηλαδη; Δηλαδή, να κανει μια λίστα με τις αρμοδιότητες που προβλέπει ο μοναδικός νόμος που ίδρυσε την ίδια τη Ρ.Α.Ε. (και ίσως 2-3 άλλα κανονιστικά κείμενα). Δουλειά το πολύ ενός απογεύματος, με λίγα λόγια. Που θα μπορούσαν να την αναθέσουν σε έναν ασκούμενο -αν υπήρχαν προγράμματα για ασκούμενους στις ελληνικές ανεξάρτητες αρχές. Και, εν πάσει περιπτώσει, οι καθηγητές και επιστήμονες που είναι μέλη της Αρχής, γιατί έπρεπε να φτάσουν στο σημείο να αναζητούν συμβούλους για τόσο θεμελιώδεις εργασίες;
Κατανοώ απολύτως δηλαδή την ανάγκη μιας αρχής να διοργανωθεί με βαση τα διεθνή best practices, στα οποία οι εγχώριοι επιστήμονες κλασικά δεν έχουν πρόσβαση (και αυτό ειναι απαράδεκτο για ανεξάρτητη αρχή, αφού όλες οι ανεξάρτητες αρχές της ΕΕ ειναι δικτυωμένες και οργανώνουν διεθνείς συναντήσεις για τέτοιους ακριβώς λόγους), αλλά όχι να εκχωρήσει τις αυτορυθμιστικές της αρμοδιότητες, δηλαδή μέρος της λειτουργικής της ανεξαρτησίας, σε ιδιώτες που λειτουργούν ως Σύμβουλοι. Γιατί ο "συμβουλευτικός" χαρακτήρας του έργου αυτού του μελλοντικού συμβασιούχου θα έχει εκ των πραγμάτων αυξημένη βαρύτητα, ενόψει και της υψηλής αμοιβής του (300.000 ευρώ).

Δευτέρα, Οκτωβρίου 10, 2005

Κατάργηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων ζητάει ο Μητσοτάκης


Με αφορμή την απόφαση της Αρχής για την απαγόρευση της ανακοίνωσης των ονομάτων όσων έχουν εκκρεμότητες με τη στρατιωτική τους θητεία, ο Κ.Μητσοτάκης προέβη στην εξής δήλωση: «Την περίφημη αυτή Αρχή, μία από τις πολλές που δημιουργήσαμε με το καινούριο Σύνταγμα, καλά θα κάνουμε το ταχύτερο να την καταργήσουμε. Διότι στον τόπο αυτό, αυτό που κατ' εξοχήν χρειαζόμαστε, είναι η αίσθηση του χρέους απέναντι του συνόλου, σε μια χώρα, όπου ο ατομικισμός φτάνει στα ακρότατα όριά του
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=655255

Ο κ. Μητσοτάκης ξεχνάει, φαίνεται, ότι η υποχρέωση της χώρας μας να διατηρεί μία ανεξάρτητη δημόσια αρχή για την προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν αποτελεί μόνο συνταγματική επιταγή (άρθρο 9Α εδ. Β΄Συντάγματος, την θέσπιση του οποίου πρότεινε η Νέα Δημοκρατία). Αποτελεί και:

-κοινοτική υποχρέωση, κατοχυρωμένη στο άρθρο 28 της Οδηγίας 95/46/ΕΚ για την προστασία των ατόμων από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και την ελεύθερη διακίνηση των δεδομένων αυτών. Η -ελληνικής εμπνεύσεως- Οδηγία αυτή ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο με τον Ν.2472/1997 και, μάλιστα, κατά τρόπο υποδειγματικό σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες.

-υποχρέωση διεθνούς δικαίου που απορρέει από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση του 1981 για την προστασία των ατόμων από την αυτοματοποιημένη επεξεργασία προσωπικών δεδομένων (Α’ Πρόσθετο Πρωτόκολλο 2001) που επικυρώθηκε από την Ελλάδα το 1992, δηλαδή επί Μητσοτάκη.

- μέρος του ευρωπαϊκού Συνταγματικού κεκτημένου, όπως αυτό αποκρυσταλλώνεται στο άρθρο 8 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Από τα κείμενα αυτά κατοχυρώνεται η υποχρέωση κάθε ευρωπαϊκού κράτους να προστατεύει τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών, όχι απλώς ψηφίζοντας έναν νόμο, αλλά και ιδρύοντας και διατηρώντας έναν ανεξάρτητο δημόσιο φορέα, ο οποίος εποπτεύει τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα ως προς την έμπρακτη τήρηση των (συχνά πολύπλοκων) νομοθετικών διατάξεων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.
Σε όλες τις χώρες της ΕΕ, αλλά και στις περισσότερες χώρες του υπόλοιπου κόσμου, υπάρχουν οι Data Protection Authorities (ή Privacy Commissioners, κατά την αγγλοσαξονική/αμερικάνικη συνταγματική παράδοση), οι οποίες διενεργούν έλεγχο σε δημόσια και ιδιωτικά αρχεία δεδομένων, εκδίδουν οδηγίες, κανονιστικές πράξεις, γνωμοδοτούν επί νομοθετικών προτάσεων, συνεπικουρούν τους φορείς στην σύνταξη κωδίκων δεοντολογίας και επιβάλλουν διοικητικές κυρώσεις όταν χρειάζεται (συνεργαζόμενες και με τη δικαιοσύνη όταν οι παραβάσεις συνιστούν ποινικά αδικήματα-υποβάλλοντας φακέλλους στις αρμόδιες αρχές) προκειμένου να εξασφαλίσουν στην πράξη την αποτελεσματική εφαρμογή του νομικού πλαισίου για την προστασία προσωπικών δεδομένων.

Σε επιστημονικό επίπεδο, την αναγκαιότητα του θεσμικού ελέγχου για την προστασία των προσωπικών πληροφοριών θεμελίωσε η κ. Λίλιαν Μήτρου, στη διδακτορική της διατριβή «Die Entwicklung der institutionellen Kontrolle des Datenschutzes : Kontrollmodelle und Kontrollinstanzen in der Bundesrepublik Deutschland und Frankreich» (1993, Πανεπιστήμιο Φρανκφούρτης).

Πέρα από τα ίδια τα κράτη, όλο και περισσότεροι διεθνείς οργανισμοί, αλλά και πολυεθνικές εταιρίες, αποκτούν τα δικά τους Data Protection Departments, που απαρτίζονται από στελέχη τα οποία δεν λαμβάνουν ούτε δέχονται εντολές από την ηγεσία του εκάστοτε μορφώματος, προκειμένου να διασφαλίζουν τον αποτελεσματικό ανεξάρτητο έλεγχο. Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας π.χ. λειτουργεί ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων, ενώ στον Τρίτο Πυλώνα της ΕΕ (Schengen, Europol, Eurojust) δραστηριοποιούνται Κοινές Εποπτικές Αρχές, αποτελούμενες από εκπροσώπους των Εθνικών Αρχών Προστασίας.

Κι αυτό, επειδή η προστασία δεδομένων δεν νοείται όταν κατοχυρώνεται μόνο στα «χαρτιά». Απαιτείται να υπάρχει ένα watchdog που επαγρυπνεί για την πραγματική τήρησή της.

Σε αυτό το διεθνές νομικό και συνταγματικό κλίμα έρχεται η δήλωση Μητσοτάκη. Υποστηρίζοντας ότι πρέπει να γνωστοποιηθούν τα ονόματα εκείνων που αποφεύγουν την στράτευση, λες και δεν υπάρχουν οι συγκεκριμένες ποινικές κυρώσεις που επιφυλάσσει η νομοθεσία για αυτούς και πρέπει να υποστούν και την δημόσια διαπόμπευση για να ικανοποιηθεί η καννιβαλική βουλιμία της κοινής γνώμης. Αντί να ζητήσει, δηλαδή την ενεργοποίηση του θεσμικού ρόλου του εισαγγελέα, αλλά και των στρατιωτικών αρχών, για την διευθέτηση του θέματος, προτιμά να δοθούν ονόματα στον τύπο, προκειμένου να τους επιβληθεί η ιδιότυπη «κύρωση» του τηλεοπτικού λιθοβολισμού. Δηλαδή, η απόδοση «δικαιοσύνης» από το τηλεοπτικό κοινό.

Αυτή η δήλωση Μητσοτάκη θυμίζει εντονότατα μια άλλη δήλωση του μεγαλύτερου πολιτικού του αντιπάλου, σε προεκλογική εκδήλωση που συνοψίζει την ουσία του λαϊκισμού: «Δεν υπάρχουν θεσμοί, παρά μόνον ο λαός» (Ανδρέας Παπανδρέου, Κοζάνη, Μάιος 1989).
[Ζητώ συγγνώμη που παραβιάζω την αρχή να μην σχολιάζω πολιτικές απόψεις, αλλά η συγκεκριμένη έχει μία ευαίσθητη συνταγματική προέκταση, έτσι ώστε να είναι ανεπίτρεπτο για μένα να περάσει ασχολίαστη από αυτό το ιστολογιο.]

Κυριακή, Οκτωβρίου 09, 2005

Υποχρεωτική η εγγραφή αλλοδαπών στα σχολεία

Με αφορμή καταγγελίες αλλοδαπών ανηλίκων ότι δεν γίνονταν δεκτοί προς εγγραφή σε σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ο Συνήγορος του Πολίτη (Κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού) απέστειλε έγγραφο προς τον αρμόδιο Ειδικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας, ζητώντας την παροχή διευκρινίσεων προς τις διευθύνσεις όλων των εκπαιδευτικών διευθύνσεων και μονάδων της χώρας, σχετικά με το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα όλων των ανηλίκων να εγγράφονται και να φοιτούν στα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, χωρίς όρους και περιορισμούς που να απορρέουν από την ιθαγένεια ή από το καθεστώς παραμονής των δικαιούχων ή των γονέων τους στη χώρα. Το Υπουργείο Παιδείας, ανταποκρινόμενο στις παρατηρήσεις της Ανεξάρτητης Αρχής, προχώρησε άμεσα στην έκδοση σχετικής εγκυκλίου (100758/Γ2/29-9-2005).
Ειδικότερα, ο Συνήγορος του Πολίτη τεκμηρίωσε και πρότεινε να διευκρινισθούν τα παρακάτω ζητήματα:
Α) Όλοι οι ανήλικοι που διαμένουν στη χώρα, ανεξαρτήτως καθεστώτος παραμονής, έχουν δικαίωμα εγγραφής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ανήλικος ο οποίος πρόκειται να ενηλικιωθεί κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, δεν μπορεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο να αποκλειστεί εξ αυτού του γεγονότος από την πρόσβαση και εγγραφή στη φοίτηση.
Β) Τα θέματα εγγραφής και φοίτησης αλλοδαπών στην εκπαίδευση ανήκουν πρωτίστως στην ειδική αρμοδιότητα του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο εφαρμόζει τις κείμενες διατάξεις, παρέχοντας τις απαραίτητες οδηγίες και εγκυκλίους προς τις υπηρεσίες του και τις εκπαιδευτικές μονάδες.
Γ) Η απαγόρευση του άρθρου 51 ν. 2910/01 και ήδη άρθρου 84 ν. 3386/05 περί εισόδου και παραμονής υπηκόων τρίτων χωρών στην ελληνική επικράτεια δεν αφορά την παροχή υπηρεσιών σε ανήλικους μετανάστες με σκοπό την άσκηση του θεμελιωδούς ατομικού δικαιώματος στην εκπαίδευση, που κατοχυρώνεται από την υπερνομοθετικής ισχύος διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού (αρ. 28, ν.2101/92).
Όλο το κείμενο της Πορισματικής Επιστολής του ΣτΠ:
Η συμμόρφωση της Διοίκησης:
Το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτή η παραδοχή θα μπορούσε να τύχει εφαρμογής και σε εξ αρχής ενήλικους. Το ατομικό δικαίωμα στην εκπαίδευση που διαγιγνώσκει ο ΣτΠ δεν συνδέεται αποκλειστικά με την παιδική ηλικία. Ποιος μας λέει ότι αύριο δεν θα αξιώνουν και σαραντάρηδες αλλοδαποί να παρακολουθούν τα μαθήματα της πρώτης δημοτικού π.χ. (προκειμένου να γλιτώσουν και τα έξοδα φροντιστηρίων ξένων γλωσσών). Ο ΣτΠ πρέπει να λάβει υπόψη και το θέμα των υποδομών.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 07, 2005

STOP σε παράνομες κεραίες από ΕΕΤΤ και Εισαγγελέα

Συνάντηση του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών & Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), Καθηγητή κ. Νικήτα Αλεξανδρίδη, συνοδευόμενου από τον Αντιπρόεδρο της ΕΕΤΤ, κ. Νικόλαο Κουλούρη, πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2005, με τον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, κ. Δημήτριο Παπαγγελλόπουλο στα γραφεία της Εισαγγελίας.

Αντικείμενο της συνάντησης που ζητήθηκε από την ΕΕΤΤ ήταν η διερεύνηση τρόπων εξάλειψης του φαινομένου της παράνομης εγκατάστασης και λειτουργίας κεραιών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών σε ορεινά σημεία της Αττικής (κυρίως στον Υμηττό), οι οποίοι ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν παράνομα και ενδέχεται να προκαλέσουν παρεμβολές ιδίως στις συχνότητες της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας (ΥΠΑ).

Αποφασίσθηκε ο άμεσος συντονισμός των ενεργειών των εμπλεκομένων φορέων της Πολιτείας (όπως ΕΕΤΤ, Εισαγγελία, Πολεοδομία, Δασική Υπηρεσία και ΔΕΗ), προκειμένου να αναληφθούν συστηματικές δράσεις στην κατεύθυνση της πλήρους αποκατάστασης της νομιμότητας στον ευαίσθητο αυτό τομέα. Την ευθύνη της παρακολούθησης της υλοποίησης των σχετικών δράσεων θα έχει ο Προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών.
(πηγή: www.eett.gr)
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ουσιαστική ενεργοποίηση αρμόδιων φορέων χωρίς την παρέμβαση της πολιτικής εξουσίας. Αρμοδιότητες που άλλοτε θα ανήκαν στην Κυβέρνηση, τον Περιφερειάρχη, τον Νομάρχη κλπ, σήμερα αποτελούν πεδίο δράσης της δικαιοσύνης και των ανεξάρτητων αρχών, οι οποίες κινούνται αυτεπάγγελτα.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 06, 2005

Πληρώστε για την ιδιοκτησία σας.

Ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ανακοίνωσε ότι ο πολίτης θα πληρώσει τελικά το έργο της σύνταξης Κτηματολογίου με πληρωμή συγκεκριμένων χρηματικών ποσών ανά ιδιοκτησιακό δικαίωμα που θα αναγράφεται. Κι αυτό γιατί η ΕΕ ειναι επιφυλακτική να χρηματοδοτήσει το έργο, λόγω του "αμαρτωλού" παρελθόντος του. Έτσι, το κτηματολόγιο χαρακτηρίστηκε ως ένα "αυτοχρηματοδοτούμενο" έργο.

(πηγή: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=654931&lngDtrID=244 )

Βεβαίως και δεν αποτελεί μέθοδο "αυτοχρηματοδότησης" αυτό που εξήγγειλε ο Υπουργός, αλλά άλλη μια μορφή βάναυσης επίθεσης του κράτους στο συνταγματικό δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Το κράτος αντί να προστατεύσει την ιδιοκτησία έχοντας προ δεκαετιών συντάξει το κτηματολόγιο, επιβαρύνει τον πολίτη, χωρίς να του δίνει καν ένα χρονικό ορίζοντα ή κάποιο άλλο εχέγγυο ότι το έργο θα ολοκληρωθεί κάποτε.
Αυτοχρηματοδοτούμενο είναι το έργο το οποίο έχει ήδη ολοκληρωθεί (Μετρό, Αττική οδός, Αεροδρόμιο Σπάτων) και στη συνέχεια οι κατασκευαστές πληρώνονται εισπράττοντας τα έσοδα από την εκμετάλλευσή του.

Πρόταση περιορισμού των θερινών διακοπών

Η Επίτροπος για τον Ανταγωνισμό κ. Νέλι Κρόες πρότεινε οι διακοπές των ευρωπαίων πολιτών να μην διεξάγονται αποκλειστικά στους θερινούς μήνες, αλλά να "απλωθούν" σε όλους τους μήνες του χρόνου.

(πηγή: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=655012&lngDtrID=245 )

Με δεδομένες όμως τις κλιματολογικές συνθήκες στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στη Μεσογειο, θα δημιουργηθούν σημαντικές ανισότητες. Κάποιοι θα παίρνουν τις διακοπές τους τον Αύγουστο, ενώ άλλοι τον Νοέμβριο, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Σχέδιο του Ευρωσυντάγματος κατοχύρωνε τις διακοπές ως συνταγματικό δικαίωμα.

Κυριακή, Οκτωβρίου 02, 2005

Το ΑΣΕΠ καταργεί τη "συνέντευξη Παυλόπουλου"

Το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού είναι μια --συνταγματικά κατοχυρωμένη- ανεξάρτητη αρχή με αποστολή την διασφάλιση του αδιάβλητου στις εξετάσεις πρόσληψης προσωπικού στο Δημόσιο. Γι' αυτό, προσλήψεις στο Δημόσιο κατά παράκαμψη του ΑΣΕΠ, αντίκεινται στο Σύνταγμα.

Εμπειρογνώμονες του ΑΣΕΠ, που πάντοτε εξέφραζαν σοβαρές επιφυλάξεις για την καθιέρωση της προφορικής συνέντευξης, ετοιμάζονται να «παγώσουν» την όλη διαδικασία, αξιοποιώντας δεδομένα που τους παρέχει ο Ν. 3320/2005: Το πρώτο είναι ότι το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο καθορίζει ότι η συνέντευξη είναι προαιρετική και διενεργείται από το ΑΣΕΠ. Το δεύτερο είναι η διάταξη που επαναδιατυπώθηκε, μετά από επιμονή του προέδρου του ΑΣΕΠ Γ.Βέη, στον Ν. 3320/2005 και εισάγει το γραπτό τεστ δεξιοτήτων, το οποίο το ΑΣΕΠ εκτιμά ότι μπορεί να μειώσει, αν όχι να εξαλείψει, τις παρενέργειες της προφορικής συνέντευξης .
Η είδηση υπενθυμίζει τον ειδικό ρόλο των ανεξάρτητων αρχών, ως εγγυητών της αρχής της "καλής νομοθεσίας". Συμμετέχοντας στην παραγωγή του δικαίου είτε συμβουλευτικά είτε ασκώντας τις κανονιστικές τους αρμοδιότητες (είτε ακόμα και με την παραγωγή soft law ή "νομολογίας"), οι ανεξάρτητες αρχές, εφόσον λειτουργούν ομαλά, έχουν τη δυνατότητα να συμβάλλουν στην βελτίωση των νομοθετικών ατελειών και να εγγυώνται την συμβατότητα των νομοσχεδίων με το Σύνταγμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η παρέμβαση του ΑΣΕΠ στο νόμο Παυλόπουλου θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αποτελεί προσαρμογή του νόμου προς την συνταγματικά κατοχυρωμένη αρχή της διαφάνειας της κρατικής δράσης.
Απαλλαγμένες από την εμπλοκή τους στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά και από τον ιεραρχικό έλεγχο από την εκτελεστική εξουσία, οι ανεξάρτητες αρχές έχουν τη θεσμική δυνατότητα να προβαίνουν σε τέτοιες παρεμβάσεις. Το θέμα είναι βέβαια η αποτελεσματικότητα, καθώς γι αυτήν ποτέ δεν αρκεί ένας καλός νόμος, αλλά απαιτείται και η βούληση (και η ικανότητα) εφαρμογής του.

Ο Σβαρτσενέγκερ συνταγματολόγος.

Ο Κυβερνήτης Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ άσκησε βέτο κατά του νόμου που επιτρέπει τον γάμο ανάμεσα σε άτομα του αυτού φύλου. Ενδιαφέρουσα είναι η δικαιολόγηση της κίνησής του από τον ίδιο: " Το νομοσχέδιο αυτό δημιουργεί σύγχυση επί ενός συνταγματικού θέματος. Εάν η απαγόρευση των γάμων ατόμων του ιδίου φύλου είναι αντισυνταγματική, τότε το νομοσχέδιο δεν χρειάζεται. Εάν η απαγόρευση είναι συνταγματική, το νομομοσχέδιο δεν έχει λόγο ύπαρξης» .
Η απόλυτη στρεψοδικία! Σύμφωνα με τη δήλωση του κυβερνήτη δεν χρειαζόμαστε καθόλου νόμους, αφού έχουμε το ... Σύνταγμα που "τα λέει όλα", τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται. Δηλαδή, δεν χρειαζόμαστε κανέναν νόμο που να εξειδικεύει τις διατάξεις του Συντάγματος.
Για την ουσία της υπόθεσης, στα καθ' ημάς, υπάρχει μια εξαιρετική γνωμάτευση της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που προβλέπει ότι πρέπει να θεσμοθετηθεί η πολιτική ένωση ανάμεσα σε άτομα του αυτού φύλου και στην Ελλάδα (16.12.2004).
Η γνωμάτευση αντιμετωπίζει το θέμα από ιστορικής, κοινωνιολογικής και νομικής απόψεως και με βάση την απαγόρευση των διακρίσεων. Περιέχει επίσης και δεδομένα που ισχύουν και σε άλλες χώρες (εν τω μεταξύ προστέθηκε και η Ισπανία).

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια το...