Δευτέρα, Ιουλίου 21, 2008

Απαγόρευση χρήσης domain που μοιάζει με προγενέστερο domain και μεταγενέστερο εμπορικό σήμα

Με απόφασή του Πρωτοδικείου  Αθηνών απαγορεύθηκε η χρήση domain name και των ομόηχων διακριτικών γνωρισμάτων, σημάτων, τίτλων και απεικονίσεων  που περιέχουν όρο, ομόηχο  του οποίου o ενάγων είχε κατοχυρώσει σε προγενέστερο χρόνο ως domain αλλά σε μεταγενέστερο χρόνο ως ημεδαπό σήμα στο υπουργείο Ανάπτυξης.

Κρίσιμο στοιχείο κατά το Δικαστήριο στάθηκε η υπογραφή ιδιωτικού συμφωνητικού ανάμεσα σε ενάγοντα και εναγόμενο περί μη χρήσης όμοιων domain names, σημάτων και άλλων απεικονίσεων.

Με την απόφαση αυτή αναγνωρίζεται ότι η νομοθεσία για τα εμπορικά σήματα εφαρμόζεται και στο διαδίκτυο, ενώ το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι δεν ασκεί επιρροή ποιο από τα δύο όμοια ονόματα χώρου ενεργοποιήθηκε πρώτο, υπογραμμίζοντας τον καταλυτικό ρόλο του ιδιωτικού συμφωνητικού. Συνεπώς, με την απόφαση αυτή αναγνωρίζεται ότι η ιδιωτική αυτονομία κάμπτει την αρχή της χρονικής προτεραιότητας που ισχύει στο δίκαιο των domain names.

Περαιτέρω, το Δικαστήριο έκρινε ότι σε υποθέσεις που αφορούν το Διαδίκτυο δεν εφαρμόζεται η ταχεία διαδικασία που ισχύει για τις προσβολές από τη ραδιοτηλεόραση και τα έντυπα, επειδή "... το διαδίκτυο (internet) δεν αποτελεί "τύπο" με την έννοια της ίδιας διάταξης, επομένως οι αξιώσεις για χρηματική ικανοποίηση ηθικής βλάβης, η οποία προκλήθηκε μέσω του διαδικτύου υπάγονται στην τακτική διαδικασία". 

Αποτέλεσμα αυτής της αθεμελίωτης κρίσης είναι η άρνηση της Δικαιοσύνης να αναγνωρίσει ότι οι παραβάσεις που τελούνται μέσω διαδικτύου θα έπρεπε να εκδικάζονται με την ταχεία διαδικασία του άρθρου 681Δ, όπως ισχύει για τα έντυπα δημοσιεύματα και τις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές και όχι με την αργόσυρτη τακτική διαδικασία, όπως όλες οι άλλες περιπτώσεις προσβολής της προσωπικότητας. 

Επίσης με τον υπεργενικευτικό αφορισμό "το διαδίκτυο (internet) δεν αποτελεί τύπο" εκτοπίζονται αυθαίρετα οι συνταγματικές εγγυήσεις της ελευθεροτυπίας και της απαγόρευσης της λογοκρισίας (άρθρο 14 Σ.), όπως έχω επισημάνει και παλαιότερα.

Περαιτέρω, με αυτές τις αθεμελίωτες παραδοχές, κατ' αποτέλεσμα σε μια διαδικτυακή εφημερίδα κλασικής επιχειρηματικής διάρθρωσης δεν θα εφαρμόζεται ο Ν.1178 ούτε θα αναγνωρίζονται τα minimum χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης που ισχύουν για τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τη ραδιοτηλεόραση. Ενισχύεται έτσι εμμέσως η "ιδιότυπη ασυλία" των διαδικτυακών ηλεκτρονικών εφημερίδων, οι οποίες μπορεί όμως να παρουσιάζουν επιχειρηματική διάρθρωση όπως και οι παραδοσιακοί εκδοτικοί οργανισμοί, αλλά να μην υπέχουν  αντίστοιχη ευθύνη.

Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση: Data&Protection - Νομικές υπηρεσίες κοινωνίας της πληροφορίας

Πάντως οι παραπάνω νομολογιακές απόψεις είναι άκρως επικίνδυνες γιατί αρνούνται να εφαρμόσουν ουσιαστικά την αναλογική εφαρμογή κάλυψης του "κενού" με τα υπάρχοντα νομικά εργαλεία και ανοίγουν δρόμο για νέες νομοθετικές επεμβάσεις στην ελευθερία της έκφρασης. 

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Διαφωνώ με την άποψη ότι κακώς το Πρωτοδικείο δεν αναγνώρισε την ιδιότητα του "τύπου" για το διαδίκτυο Ιντερνετ. Η ταύτιση συλλήβδην όλων των οιωνεί εκδοτικών δραστηριοτήτων στο διαδίκτυο Ιντερνετ με τον συνταγματικό "τύπο" οδηγούν κατευθείαν στην άδικη, κατ'εμέ, εμπλοκή των ποινικών διατάξεων περι διάπραξης ορισμένων αδικημάτων "δια του τύπου".

e-Lawyer είπε...

Δεν υποστήριξα ούτε την "ταύτιση" ούτε την συλλήβδην εφαρμογή όλων των περί τύπου διατάξεων στο διαδίκτυο Ίντερνετ.
Αντιθέτως μάλιστα, όπως έχω εξηγήσει και στις Παρατηρήσεις για το Σχέδιο Ψηφίσματος περί της Πολυφωνίας και του Ιδιοκτησιακού Καθεστώτος των μ.μ.ε., δεν είναι νοητή η εφαρμογή των διατάξεων περί αντικειμενικής ευθύνης λ.χ. στα blogs.
Στην προκειμένη υπόθεση όμως, αυτό που προτάθηκε ήταν να εκδικαστεί μια υπόθεση με θέμα την ιδιοκτησία domain names με τη ειδική διαδικασία για την αποζημίωση προσβολών δια του τύπου, ακριβώς επειδή το διαδίκτυο απαιτεί ταχείες διαδικασίες και σύντομη έκδοση αποφάσεων. Δεν νομίζω ότι διαφωνεί κανείς με αυτή την αναλογική εφαρμογή.

Ανώνυμος είπε...

Τότε είμαστε σύμφωνοι. Ευχαριστώ.
Δράττομαι της ευκαιρίας να εκφράσω και μια άλλη σκέψη: δεν υπάρχει ιδιοκτησία στα ονόματα χώρου. Κατά τον ισχύοντα νόμο σε συνδυασμό με τον Κανονισμό της ΕΕΤΤ, τα ονόματα χώρου εκχωρούνται προς χρήση, οπότε φαίνεται να έχουμε μικτή σύμβαση με την ΕΕΤΤ με κυρίαρχο στοιχείο την παραχώρηση άδειας χρήσης ή την μίσθωση.
Ευχαριστώ και πάλι για το βήμα που μου προσφέρετε.

e-Lawyer είπε...

Πράγματι τα ονόματα χώρου αποτελούν, σύμφωνα με το νόμο του 2006 "πόρους του ελληνικού κράτους". Δεν είναι βέβαια και τόσο σπάνιοι πόροι όπως οι ραδιοσυχνότητες, αφού οι συνδυασμοί είναι άπειροι (ή τέλος πάντων περισσότεροι από το φάσμα των ραδιοσυχνοτήτων).
Η εκχώρηση της χρήσης όμως είναι ένα δικαίωμα, το οποίο οποίο μπορεί να αντιταχθεί κατά παντός τρίτου, απαγορεύοντας τη χρήση του ίδιου ονόματος χώρου. Αυτό σημαίνει ότι ο φορέας του ονόματος χώρου είναι δικαιούχος ενός απόλυτου δικαιώματος, το οποίο εντάσσεται στην ευρύτερη σφαλιρα των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας, όπως το δικαίωμα στην εμπορική επωνυμία και το σήμα. Το ΕΔΔΑ έχει αποδεχθεί ότι τα δικαιώματα αυτά, τα οποία επίσης εκχωρούνται από το κράτος για περιορισμένο χρόνο (Διοικητική Επιτροπή Σημάτων - 10ετία) υπάγονται στην έννοια της περιουσίας κατ' άρθρο 1 του Πρώτου Προσθέτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ. Συνεπώς, το δικαιωμα χρήσης που εκχωρεί το κράτος σε έναν ιδιώτη απολαμβάνει, για την περίοδο που εκχωρείται και με τους όρους κλπ, της απόλυτης προστασίας της ιδιοκτησίας. Δεν μπορεί δηλ. το κράτος να έρθει με το έτσι θέλω και να το απαλλοτριώσει χωρίς αποζημιωση, όπως έγινε στην περίπτωση του www.didyma.gr, γιατί θίγει κεκτημένα δικαιώματα.

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια το...